‘Ik word echt depressief van al deze vragen,’ zei een meisje en legde demonstratief haar hoofd op de tafel om te gaan slapen. Ze zat pal voor me in de klas.
Dat was in de les waarbij ik me, na milde kritiek over mijn optreden, had voorgenomen om interactiever bezig te gaan, meer te vragen inderdaad.
Gevangenis
Toevallig kwam ook deze week de recensie van Jong Literair Nederland: dat ik mij als schrijver zo goed kan verplaatsen in adolescenten, het woord empathisch viel. Maar dit onaardige meisje gaf ik een heel onempathische snauw.
Elke keer weer groeit mijn bewondering voor de docenten. Na jarenlang schoolbezoeken op de basisschool en daar ook schoolschrijver zijn draai ik mijn hand er niet meer voor om om voor jonge kinderen te staan. Maar, passend bij mijn boeken van de laatste jaren, ga ik nu alleen nog maar naar middelbare scholen. En daar is alles anders. Om te beginnen hebben ze dus allemaal een bloedhekel aan school, het voelt serieus alsof ik ze bezoek in de gevangenis. En lezen is en blijft voor een groot aantal kinderen gewoon… stom.
Elke keer probeer ik iets anders, en het gaat eigenlijk vaak verrassend goed. Maar nu was ik dus even moe van al dat gereis door de sneeuw, het praten over mijn werk en van dat trekken aan dode paarden. En had ik wel weer even genoeg inspiratie voor de volgende boeken.
Want tja, wie blijft er in mijn hoofd hangen na al die dagen? Dat is dus precies dat ‘depressieve’ meisje en hoe ze keek toen ik kattig terugdeed. Sorry liefje, ik maak het goed met je in een boek.
Foto: Kinderen in Leeuwarden gooien sneeuwballen tegen de ramen van het lokaal.
