Random chaos

Soms wilde ik dat er niet zoveel onrust was.

Dat hoort erbij, natuurlijk, bij ZZP-er zijn, dat is de keerzijde van de vrijheid. En: ik kan dit.

Wirwar

Iedereen lacht mij altijd uit als ze mijn agenda zien: een wirwar van strepen, lijstjes, Post-its, gekras. Old school op papier. Maar pas als mijn agenda kwijt is, ben ik echt verloren. Zo schrijf ik ook mijn boeken, zo richt ik mijn kasten in: het lijkt random chaos, maar uiteindelijk weet ik altijd precies waar alles staat. Mis ik nooit een deadline, lukt het me zelfs om tijd in te plannen voor sporten, vrienden, rustig koken.
Dat mijn mailbox een eigen leven leidt, mijn studenten zich niet houden aan planningen, afspraken om de haverklap worden verzet (sinds corona lijkt niemand zich daar meer voor te schamen) zorgt voor onrustig gegons op de achtergrond. Nog meer strepen, nog meer Post-its, soms moet ik tot laat door. Ik geef vaak les op zaterdag, waardoor ik zaterdagavond pas ontdek dat ik een klein beetje mijn adem ingehouden heb: de week is weer gelukt. Zondag sla ik de bladzijde van mijn agenda om en maak alvast de planning voor de week erop. Pak tassen met boeken in, check routeplanners, maak notities, enzovoort.
Maar altijd – of bijna altijd – begint de dag met schrijven, hoe vroeg ook. De beste remedie tegen het lege nest van een boek is een nieuw boek maken. En als ik schrijf is er totaal geen onrust, alleen maar warmte.

Als ik niet zou schrijven zou ik een veel minder leuk iemand zijn.