Ik was jarig geweest, en ik was naar de lekkere wijnwinkel geweest. ‘Anna van Praag toch?’ Beetje gevaarlijk als ze in zo’n winkel je naam kennen.
Zoveel drink ik niet, mijn middelste dochter (‘Ik heb een maag van beton’) drinkt vier glazen op eentje van mij, maar ik kan er helaas niet meer zo goed tegen.
Het mooiste arrondisement van Parijs
Dus begon het verrassingsuitstapje met J de volgende dag moe en een beetje misselijk. We moesten met de trein maar er waren treinen uitgevallen, bovenleidingen geknapt, werkzaamheden gepland en ook een staking. Dus tegen de tijd dat we in Antwerpen aankwamen was ik wel ontnuchterd. We konden nog niet in ons hotel, dus uiteindelijk liepen we uren door een stad die ik elke keer dat ik er kom toch niet blijk te kennen. ‘Antwerpen is het mooiste arrondisement van Parijs,’ las ik. Zelfs in miezerig weer flaneerde het verrukkelijk.
Totdat de miezer harde regen werd.
In het door J bedachte verjaardagshotel liepen ze niet over van vriendelijkheid (als ze er al waren) en het was er bepaald rommelig. Maar het hele hotel hoorde ooit bij de kerk en de kamer ademde nog steeds de Middeleeuwen, met zware balken en prachtige plavuizen. En de verwarming deed het.
Eerst vielen we in slaap, toen verdampte langzaam de regen uit onze haren, terwijl buiten de stad haar lichtjes aandeed, trapgeveltjes alom en een oude klok die eeuwig op 9 uur bleef staan.
Dus nu speel ik dat ik hier woon. Voor altijd, samen.
