Ik heb dus een enge buurman die een soort Tourette heeft en zo hard vloekt dat ik het door de muren heen letterlijk versta. De hele dag door en heel grof.
Mijn poezen springen af en toe op zijn balkon. Ik kan niet precies zien hoe dat gaat, maar ik probeer ze altijd snel terug te lokken als ik dat zie. Straks gooit de buurman ze nog naar beneden.
Maar waarom zou hij dat eigenlijk doen?
Geveltuintjes maken
De demo afgelopen zaterdag had een hoog omdenk-gehalte, als in: andere dingen doen dan oorlog voeren. Destructie is kracht, waarom bouw je die niet om naar iets constructiefs?
Als meisje van zeventien liep ik al in een vergelijkbare demonstratie, gewikkeld in een spandoek met de tekst: Make love, not war. Naar analogie daarvan maakte ik op de fiets terug van de demo een lijstje in mijn hoofd van dingen die je nog meer kunt maken, in plaats van oorlog. Baby’s. Boeken. Vrienden. Appeltaart. Geveltuintjes. Veel beter.
Soms is niks wat het lijkt. Gisteren zat ik even op mijn balkon en hoorde ik de buurman rommelen. Voor ik haar kon tegenhouden sprong mijn liefste kat over de reling. Ik verkrampte, maar toen hoorde ik ineens een zachte, lieve stem. ‘Dag meisje,’ zong de stem, ‘ben je daar weer?’
Was dat de buurman zelf? Ik kan het nog steeds bijna niet geloven.
