Het was het eind van een lange dag en ik zag deze tas liggen op een bankje.Ik schrok heel erg omdat ik in een flits dacht dat daar een mens zat. Een eng grijnzend mannetje.
Dat kwam omdat ik moe was want meestal analyseer ik de beelden die ik zie beter. Dat is hoe het werkt bij mij.
Stemmetje
Soms zou ik wel even in iemand anders’ hoofd willen wonen. Mijn brein is springerig en talig. Hebben anderen dat ook of denken die meer in beelden? Maken die hun gedachten altijd netjes af? Kunnen andere mensen hun gedachten uitzetten?
Ik vraag me af of iedereen iedereen zo’n stemmetje heeft dat altijd beschrijft wat er gebeurt of dat dat typisch iets is van schrijvers. Of die rommeligheid, is dat een voorbode van dementie, of heeft iedereen dat – of in ieder geval iedereen van mijn leeftijd? Af en toe moet ik mijn hersens letterlijk hardop toespreken: je was dat en dat aan het doen, blijf bij de les.
Iemand met ADHD heeft mij wel eens in detail beschreven wat voor carroussel er continu door zijn hersenen denderde; ook dat zou ik wel eens willen meemaken – heel even dan. Want hoe meer ik me in andere mensen kan verplaatsen, hoe beter ik erover kan schrijven.
En voor het boek dat ik nu schrijf ga ik daarmee verder dan ooit tevoren.
Soms doet dat letterlijk pijn in mijn hoofd. En dan ga ik dus gekke gele mannetjes zien.
