Geheimen. De stuff that books are made of. Hoe raarder hoe beter.
Ik sprak er deze week nog over in verschillende klassen. Dat ik zo dol ben op geheimen. Ondertussen ben ik er zelf behoorlijk slecht in om ze te bewaren, vraag maar aan mijn dochters.
Enorm ongemakkelijk
Ik vertelde ook over hoe ooit mijn beste vriendin mijn geheime dagboek had gelezen. ‘Zou jij dat doen?’ vraag ik op school. ‘Daar ligt dat dagboek, je vriendin is er niet.’ De kinderen zijn verdeeld, er is geen peil op te trekken. In de ene klas zeggen de stoerste jongens: ‘Natuurlijk niet, dat is privé.’ In een andere klas roepen de lieve kinderen vooraan stralend dat ze zich ‘rot gaan lachen’ om de geheimen van hun vriendin.
Mijn vriendin deed dat niet. Ze las mijn dagboek, dat wel, en schreef er toen een stuk in dat begon met ‘Lieve Anna, ik heb je bedrogen.’ Ja, ze had het gelezen en sorry daarvoor. Maar ook was ze blij dat ze me nu beter begreep.
Zo blij was ik zelf niet, weet ik nog. Ik vond het enorm ongemakkelijk. Gelukkig kwam het later goed. Het is nog steeds mijn beste vriendin, en dit is de winst: bij niemand anders kan ik zo onbeschaamd mezelf zijn.
Ach die lieve kinderen. Ze hebben allemaal geheimen, zeggen ze dapper. En ik sta daar als de gevaarlijke magician die er boeken op bouwt. Jona’s oma met haar geheime liefde, Juno met haar geheime last, en natuurlijk Kom hier Rosa waarin een geheim dagboek twee hele gezinnen opblaast. Ik zou maar oppassen met mij.
Foto’s: Barbara Schrijver
