Ik zat naast mijn jongste dochter, zij reed. Op Sky Radio zong Des’ree Life oh Life.
Wat een geweldig nummer eigenlijk; we zongen luidkeels mee. Of eigenlijk zong ik en toen zij ten lange leste ook.
Badjes
We waren de hele zondag in de spa geweest. Ze heeft sinds januari super hard gewerkt, zowel fysiek als mentaal. Ik ben niet zo van zinnetjes als ‘dat hadden we wel verdiend’ of ‘daar waren we wel aan toe’ – maar in feite was dat wel wat er aan de hand was.
Het was badkledingdag, wat in de praktijk betekende dat 90% van de aanwezigen vrouwen waren. We filosofeerden over de diepere betekenis daarvan, in ieder geval was het lekker zusterlijk. Verder was er een consciëntieus opgietende saunamaster, toch wel een van de meer fascinerende beroepsgroepen. Dat gezwiep met waaiers en lappen, met daarbij steeds weer een andere betekenisvolle olie en muziekje – het werd allemaal ook door de aanwezige saunagasten zeer serieus genomen. Opvallend: de paar mannen die er waren, zaten op dit moment pontificaal en met wijdopen armen bovenin op de heetste plek. ‘Als ik dat zie,’ zei de dochter, doelend op het hele opgieten, ‘vind ik mensen eigenlijk zo moedig.’ Dat raakte me want ze heeft dus kennelijk mijn manier van denken.
We hingen opvallend lang in badjes: bubbelbaden met en zonder bubbels, grote ronde baden en kleine vierkante, privé of met heel veel anderen, zwembaden, lauwe baden, buitenbaden. Als ze baby zijn moet je hun hoofdje ondersteunen, anders verdrinken ze. Nu praatten we ontspannen badderend over quantumfyscia, de kosten van boodschappen, vriendschappen onderhouden, de betekenis van littekens, CO2-uitstoot en, natuurlijk, saunamasters. En trakteerde ze mij op een lunch bij het haardvuur waar ik zat in een druipende badjas die en passant in een van die badjes was gewaaid.
Life oh life. Je moet de tekst niet googelen want het gaat nergens over – maar verder was het de perfecte soundtrack van de dag.
Foto: zelfde dochter, ander moment: met mijn vader in een planetarium.
