Er was iets met een enorme oranje bal.
Die stond kennelijk symbool voor iets van de Achterhoek, waar Maxima en WA dit jaar naar toe gingen. Maar er waren nog veel meer ballen, daar was echt over nagedacht.
Boerderijtje spelen
Toen wij nog in Spanje woonden, was er een tv-kanaal waar je de Belangrijke Dingen van Nederland in het buitenland kon kijken, zoals het journaal. En Koningsdag. Dat was altijd zo’n moment dat ik Nederland heel hard miste. Een oranje tompouce (die ik daar uiteraard niet kon krijgen) werd in mijn hoofd dan zo groot als… nou ja, die oranje bal.
Ik ben helemaal niet zo dol op onze koning. Maar toch moet ik altijd even tv kijken op Koningsdag, ook nu ik hier weer woon. Wat hebben ze aan (Maxima: koningsblauw, Amalia: lekker mini en Alexia: coole bikerslook). Daar liepen ze met al die andere vage prinsen en hun vrouwen door Doetinchem, waar de mensen dansten en zongen en boerderijtje speelden dat het een lieve lust was. Het meest intrigerend was een of andere sport (zo noemden ze het zelf) waarbij oudere mensen enthousiast op oranje skippyballen sloegen met stokjes – die sport had ook een naam maar die verstond niemand.
J kwam binnen toen precies dat aan de gang was. We zouden eigenlijk de stad in maar ik gaf hem een tompouce en zei: ‘Nog even kijken.’ De tranen liepen me inmiddels over de wangen. In een wereld waarin zoveel verdeeldheid en hardheid en onverschilligheid is, kan ik hier serieus hoop uit putten: al die lieve mensen die zo hard hun best staan te doen voor de koning, de tv, hun stadje. Hun moment of fame, de verbroedering, de trots.
Kijk, ze nou toch eens dapper trommelen met zijn allen!
