In 2010 opende ik een deur. Daarachter: café De Wereld.
Ik woonde toen op een berg in Spanje en er gingen dagen voorbij dat ik niemand anders sprak dan mijn gezinsleden. Die het allemaal ook druk hadden met werk en school.
Shotje Wifi
Facebook heette het café en iedereen wilde er vrienden met me worden. Als ik iets had meegemaakt op die berg en daar een foto van toonde, kreeg ik meteen meerdere reacties. En als je jarig was, stroomden de felicitaties binnen. Dat opgewonden gevoel: honderden mensen die aan je dachten. ‘Ongelooflijk wat een shotje Wifi met jou doet,’ liet I. zich eens ontvallen. Want ja, als de Wifi wegviel, wat ook regelmatig gebeurde daar op die berg, voelde het alsof de deur van dat leuke café keihard voor je neus werd dichtgeslagen. Those were the days.
De jonge mensen verkasten allemaal naar Instagram. Veel vaste stamgasten zijn inmiddels ook vertrokken en de uitbater blijkt een patjepeeër van de ergste soort. Ikzelf kom er nog wel, in het hoekje van de schrijvers, de bibliothecarissen en de gelijkgestemden, maar zonder de opwinding van vroeger. En die drieduizend vrienden, wie zijn dat eigenlijk? Ik heb er laatst duizend de deur gewezen, het merendeel oude witte mannen van wie ik geen idee had wat ons bond.
Vaarwel mannen. Dank voor de illusie van gezamenlijkheid toen de berg te stil en ik mijzelf te veel was. Maar eigenlijk hebben we elkaar niks te melden.
