Een tijdje geleden stond er een taart op de grond in mijn woonkamer af te koelen.
Dat heb je met een tiny house en een tiny kitchen, dan moet je soms uitwijken. Tot zover niks aan de hand.
Gillen
Wat wel opvallend was: elke keer als ik door de kamer liep om iets te pakken of te doen, stapte ik sukkelig bovenop die taart. Niet 1x, niet 2x, niet 3x… zeker 5. Of 6. Wat zegt dat over mij?
Of dit. Ik heb een heel mooi kettinkje dat ik op een dag even af deed en in mijn tas stopte. Sinds die dag zit het kettinkje vast aan mijn sleutelbos en ik krijg het niet los. Nu al een maand of twee. Elke keer als ik weer vol goede moed begin met het loswikkelen, word ik uiteindelijk weer super geïrriteerd.
Dat werd ik ook laatst toen ik iets met vellen postzegels moest die moeilijk loskwamen en toen steeds aan mijn vingers bleven plakken. Het vershoudfolieeffect: het plakt teveel en laat niet los tegelijk, uiteindelijk gooi ik het altijd weg als het scheef is. Dan moet ik bijna gillen. Dat moest ik met die postzegels ook en dat was een van de weinige momenten dat mijn verloofde de kamer verliet omdat hij mij niet langer kon verdragen.
Ik zocht dus een metafoor voor hoe mijn leven soms is. Begrijp me niet verkeerd, ik heb taart, een mooi kettinkje en postzegels, er valt helemaal niks te klagen. En ook nog die verloofde. Maar soms is alles gewoon nogal … plakkerig.
