Ik zag natuurlijk enorm de metafoor van het huwelijksbootje op de woelige baren, misschien had ik het zelfs daarom wel geregeld.
J was jarig en ik ging hem verrassen met een uitje. Hij dacht zelf misschien aan het nieuwe Spookslot in de Efteling, maar het was dus varen in de Biesbosch. Omdat hij al jaren zegt, als we in de buurt van Dordrecht komen: ‘Die Biesbosch. Daar ben ik nou nog nooit geweest.’ Op een peinzende en licht verlangende toon.
Dilemma
Je kon iets doen met een gids, maar ik vond dat ineens zo bejaard, dus ik huurde gewoon een motorbootje voor ons tweeën. In mijn gedachten zag ik ons een lange dag op het water dobberen, lekker picknicken in de zon, vogels en bevers spotten.
En toen sloeg het weer om.
Ik maakte er een enorm Ding van, meerdere kinderen en vriendinnen betrok ik dagenlang in het dilemma: gaan of niet.
Uiteindelijk trok de regen voorbij, dus hup, we gingen gewoon. Dan maar niet picknicken.
Ik had veel geregeld maar ik was één ding vergeten: dat je zo’n motorbootje ook nog moet besturen. Ik heb een soort error in mijn hoofd met dat soort dingen: hoezo naar rechts bewegen als je naar links wilt, hoezo aan iets draaien als het harder moet en welke kant dan ook alweer op?
Lang verhaal kort: J moest zelf aan het roer. Dat deed hij behoorlijk stoer, afgezien van dat moment dat we gingen spinnen en een of ander jacht ramden (en woest uitgescholden werden) en de keer dat we vol in het riet vlogen omdat hij een lepelaar zag.
Verder zaten we af en toe vast op zandbanken maar dat schijnt normaal te zijn in de Biesbosch. En er was dus die wind. Soms waren de golven zo hoog dat we totaal doorweekt werden.
Op een gegeven moment stond J heel vriendelijk op en zei: ‘Nu jij.’
Daar is deze foto van, het zweet stond in mijn handen maar dat zie je dan weer niet.
Daarna gingen we met de huurauto op een grotere boot dwars over de Merwede en toen ongelooflijk lekker eten met nogal veel wijn. Dat smaakte toen natuurlijk nog lekkerder.
