Ik ging een beetje schilderen bij mijn dochter en haar vriend. Die hebben een etage gekocht in een schattig straatje in Bos en Lommer.
Echt een prestatie in een stad waar vastgoedduivels en expats de prijzen opdrijven en je sowieso keihard moet overbieden.
Eigen stenen
Terwijl ik de badkamer schilderde, dwaalde mijn brein over Memory Lane, naar mijn eigen eerste koopwoning in Amsterdam. I, de vader van diezelfde dochter, was te laat gekomen bij de bezichtiging van het huis waar allerlei stelletjes al gretig rondliepen. Zonder op hem te wachten en zonder makelaar of enige kennis van zaken nam ik het onder bod. Dat kon toen, overbieden was nog niet zo gangbaar en ik was gewoon de eerste. Zo kwamen we te wonen op de Brouwersgracht, boven een allerliefste coffeeshop – waar onze kat naar binnen trippelde wanneer wij zelf als idioten gingen werken (om dat huis te betalen).
Ik woon inmiddels naast vriendelijke coffeeshop nummer drie, vier huizen later, de helft kleiner en ook niet meer aan de gracht. Maar wel weer in mijn eigen koophuisje. En ik zie het nu ook aan de dochter: dat voelt toch anders. Jouw eigen stenen, jouw balken, jouw fundering, jouw VVE-onderhoudsplan.
‘Hé Anna, Dushi is door mijn slaapkamerraam naar binnen gekomen en sliep bij ons vannacht,’ riep het buurmeisje van de begane grond vanmorgen – sommige dingen veranderen echt niet.
Mijn dochter en haar vriend hebben trouwens ook een kat, de geweldige Gizmo. Ik zie een prachtige toekomst voor ze.
