Een heel busje pumpkin spice. Twaalf pakken espressokoffie. Zeventig keer dezelfde playlist. Zeker vijftig keer uit bed of uit de douche rennen naar een opschrijfboekje.
Ruim een jaar geleden landde er een vonkje van een nieuw boek dat een vuurtje werd.
Virginia Woolf
Het afgelopen halfjaar werkte ik er elke dag aan. Altijd ergens op de achtergrond maar meestal ook heel geconcentreerd de eerste twee, drie uur van de dag. Ik las twee dichtbundels van een dichter die ik normaal niet zou kopen en ook een nonfictieboek, keek nieuwe films en filmpjes, had gesprekken met de uitgever, collega’s, een deskundige, en meerdere keren met een meisje dat ik mijn muze begon te noemen.
Ik was ook op zoek naar een bepaald boek over serendipiteit dat nergens meer te krijgen was, ook de schrijver zelf had het niet meer. Toen ik in Gent was voor de Kleine Cervantes, vond ik ineens daar precies dit boek in de bibliotheek. Pun intended.
In mijn dromen gaat het ook steeds door allemaal.
En is het boek nu klaar? Welnee, zelfs versie 1 nog niet, het wordt zeker 2026 voor het de wereld in gaat. Maar ik denk veel aan Virginia Woolf dezer dagen en haar uitspraak over dat een vrouw een room of her own nodig heeft om te kunnen schrijven. Zo fijn om 58 te zijn met een leeg nest. Mijn tijd, mijn ruimte.
Een ander citaat van Virginia Woolf kwam voorbij op mijn tijdlijn: ‘Let me sit here forever with bare things, this coffee cup, this knife, this fork, things in themselves, myself being myself.’
