De band van J was lek en dus moesten we lopen van de Jordaan helemaal naar de Pijp. Dat was bepaald geen straf.
Het had de hele dag geregend maar nu was het even voorbij. Zaterdagavond, bijna de langste dag van het jaar, overal kwamen de mensen uit hun holen.
Heimwee
Indertijd (en nog steeds eigenlijk) was een van de redenen waarom ik op J viel dat hij een geboren en getogen Amsterdammer is Heimwee had mij na acht jaar terug gebracht naar Amsterdam. Dat had ik niet gedacht. Ik ging er weg op mijn veertigste in de volle overtuiging helemaal klaar te zijn met al die drukte, ik had het ook allemaal wel gezien, vond ik, niks nieuws onder de zon.
Wat een vergissing. Wie zich ooit ontworteld heeft gevoeld, zal nooit meer achteloos ergens wonen. En nog steeds, nu ik op de kop af tien jaar terug ben in mijn geboortestad, kan ik er rondlopen als een intens gelukkige toerist.
Met J is dat makkelijk. Hij kent op elke hoek wel een verhaal. Soms delen we die verhalen. De grachten waar ook al liepen als studenten, de kroegjes die er nog steeds zijn, de plekken waar we dansten, bijzondere ontmoetingen hadden, dingen voor het eerst meemaakten. Al die mensen, al die anekdotes,
Als ik dit zo opschrijf klinkt het als een wandeling van twee van nostalgie vervulde bejaarden, maar niks is minder waar. Alles leeft.
Amsterdam met mijn lief na de regen op een zomerse zaterdagavond. Alles tintelt, alles zingt. En het wordt maar steeds niet donker.
