Dit zijn de handen die samen met de jouwe zullen werken aan jullie toekomst.
Dit zijn de handen die de tranen van je wangen zullen vegen.
Dit zijn de handen die je zullen helpen je familie in warmte bij elkaar te houden.
Dit zijn de handen die dit glaasje mogen stukgooien.
En dit zijn de handen die- zelfs wanneer ze rimpelig en oud zijn – nog steeds naar de jouwe zullen uitreiken, met net zo’n tedere, innige liefkozing als vandaag.
Dat waren de woorden die Mylou uitsprak toen ze onze handen samenbond met allemaal gekleurde linten met amuletten eraan.
Huwelijksreis
Handvasting. Het is een oud Keltisch ritueel. Ik kende het, maar ik wist niet dat we dat zelf zouden gaan doen. Nu ik eraan terugdenk en de foto’s zien ben ik zo blij dat ook dat is gebeurd, inclusief het joodse accent (het stukgooien van het glaasje).
Ons huwelijk is alweer bijna een maand geleden, maar ik denk er nog steeds bijna elk uur aan. Terwijl de echtgenoot als een malle aan het werk is, zit ik alles sereen en bij vlagen melancholisch te herhalen in mijn hoofd.
Soms mopper ik als J even niet leuk genoeg meedoet. Bijvoorbeeld als blijkt dat hij nog een werkafspraak in Amsterdam heeft terwijl we juist samen naar Vlissingen zouden gaan. Hij moet sowieso hard werken – en ik heb een soort vakantie. Die gebruik ik nu om in Vlissingen alle foto’s en kaartjes uit te zoeken en in te plakken. En ik ga alvast de huwelijksreis plannen! Ik heb natuurlijk die tickets gewonnen en met de royale bijdragen van onzevrienden kunnen we in januari naar Brazilië. Carnaval, jungle, stranden… ik weet eigenlijk niet goed waar te beginnen. ‘Het is zo groot’ mompel ik tegen J, de Lonely Planet dapper voor me. Maar eigenlijk maakt het natuurlijk niks uit; dat we dan drie weken non-stop samenzijn is al heerlijk.
Als de wekker gaat (vroeg!) legt J nog half slapend zijn hand op mijn been. Die lieve, stevige hand die ik ik ook op straat steeds vast wil pakken en die ik inmiddels uit duizenden zou herkennen.
foto: Gözde Otman
