In de nacht na mijn huwelijk vertrokken alledrie de dochters.
Met zijn drietjes op een trip down memory lane in Spanje. Drie zusjes op reis, innig verbonden door nogal wat avonturen.
Patsboem in Andalusië
Ze gingen naar ons oude huis op de berg, naar ons dorpje, de surfplek aan zee waar wij altijd met de Landrover stonden in de zomer. Met volwassen ogen keken ze naar waar wij, hun ouders, ze hadden laten opgroeien.
Vroeger zei ik altijd: ‘Kinderen kun je overal mee naar toe nemen, die zijn zo flexibel als wat.’ Dat was ook zo, in hun geval, maar ik besef nu pas hoe ik hun leven vormgegeven heb, hoe bepalend het ook voor hen was om op te groeien in een andere cultuur en op het platteland. Drie vrije kindjes waren het die we patsboem in Andalusië kwakten, nadat we ze eerst over de hele wereld meegesleept hadden.
Waarom woonden we eigenlijk op die berg en niet aan zee, vragen ze nu. De school in ons kleine dorp was niet altijd even fijn, het leven niet altijd uitdagend genoeg. De oudste heeft op een gegeven moment het heft in eigen handen genomen en gezorgd dat ze op een andere school kwam – ook al moest ze uren extra reizen per dag op haar brommertje, door weer en wind.
Toen zij klaar was met de middelbare en de jongste daar juist aan zou gaan beginnen, namen we ze hup weer mee naar Nederland, kwam er een scheiding van hun ouders, weer werd alles anders.
En dan nu een bruiloft -alsof die ouders al niet genoeg op de voorgrond zijn geweest. Toch stonden ze daar alledrie op die dag alleen maar gul en lief te zijn. Naar mij en zeker ook naar J. Met speeches en zelfs met een lied (‘omdat onze moeder ook altijd een lied maakt als er een belangrijke familiegebeurtenis is’).
Natuurlijk miste ik ze als een malle de dagen erna, alsof ze voor de tweede keer uit huis gingen. Maar dat beeld van die drie zusjes toen en nu in Spanje is prachtig, en het ontroert me meer dan ik zeggen kan.
Foto Gözde Otman
