Daar vertrok alweer het laatste kind!
Ik zwaaide de mooie auto uit, waarin ze zat naast haar nog vrij nieuwe, Portugese vriend, ze zouden nog even op het eiland blijven. Maar het huisje waar zij en alle kinderen waren komen aanwaaien deze week moest leeg. Ik liep er voor de laatste keer doorheen, hoorde de stemmen nog echoën, het gelach, de verhalen. De tafel buiten was anders nu er zoveel memorabele momenten hadden plaatsgevonden, her en der lag nog modder van het gebanjer op het Wad.
Gelukkig
Saudade, had ik kort daarvoor tegen mijn meisje gezegd. Haar vriend keek verrast op. ‘Een van de mooiste woorden die er bestaan.’ Ja, dat hebben die Portugezen goed bedacht. Zwaarder dan nostalgie, lichter dan missen, het schurkt aan tegen melancholie. Saudade. Ik sta er vaak mee op, met dat gevoel, en ik ga er bijna altijd mee naar bed. ‘En het wordt sterker naarmate ik ouder word.’
‘Ik ken dat ook van je dochter,’ zei haar vriend en hij keek naar haar met de blik van de pasverliefden.
Maar ook dat moment was nu alweer voorbij. Ik sloot de deur, vergat de koelkast te checken (maar dat bedacht ik later pas, Texelse biertjes voor de schoonmaker), hing alle tassen aan mijn huurfiets en nam ruim de tijd voor de tocht terug naar de boot. Dwars door de bossen, kopje koffie onderweg, geen muziek op mijn oortjes. Natuurlijk bedacht ik dat ik anders die fietstocht samen met mijn dochter had gedaan en hoe gezellig dat was geweest. Ik ben nou eenmaal iemand die liever samen is dan alleen.
Maar vervolgens herinnerde ik me hoe blij ik haar had gezien de hele tijd en hoe fijn het is als je kinderen vol enthousiasme hun eigen leven gaan vormgeven. ‘Ik ben gelukkig,’ zei ik zomaar hardop. Op de boot wilde ik haar appen en ook haar zussen: ‘Hoe gaat het nu, waar zijn jullie op dit moment, stuur foto’s van je leven.’
Ssssssj, zei ik tegen mezelf en stopte mijn telefoon weg. Ik liep naar de reling, de meeuwen scheerden gevaarlijk dicht over mijn hoofd, het vasteland van Den Helder kwam snel dichterbij. Dat lieve vasteland waar mijn huis, mijn lekkere drukte en mijn vrienden zijn. Ik verheugde me op Amsterdam en verder werken aan mijn boek.
Maar die saudade, ach die saudade.
