Ik zing een liedje van verdriet, ik zing het al zo lang.
Om precies te zijn nu al twintig jaar.
Gezinnetje
Mijn oudste neef Jeroen zou nu een volwassen man zijn, een lieve zachte gast met misschien wel een verzorgend beroep, wie weet een gezinnetje… ik zou denk ik behoorlijk dol op hem zijn.
Maar Jeroen is altijd zeventien gebleven: een verwarde, wanhopige jongen die van het dak van een flat sprong omdat hij dacht dat de wereld beter af zou zijn zonder hem.
Lieve Jeroen. Domme Jeroen. Lieve Jeroen.
Twintig jaar lang wilde ik woorden geven, een verhaal maken zelfs, van iets dat ik maar niet kon -of wilde- begrijpen. Dat verlangen groeide alleen maar naarmate ik andere jonge mensen tegenkwam met vergelijkbare gedachten, gesprekken met hen voerde, weer een schokgolf, ergens anders.
Dat boek gaat er komen, weet ik inmiddels. In de zomer van 2026. Maar dat maakt het missen niet minder.
Ach Jeroen, jongen toch. Twintig jaar geleden. Maar gisteren.
(en ja dit is ie met zijn vader, 37 jaar geleden)
