Zwaaien, fiksen, koken.
‘Ik ben een provider,’ zei mijn moeder op zekere dag tevreden. Sorry?
Biscuitje
Dit was nog voor het Internet-tijdperk. Iemand had een woord gegeven aan wat mijn moeder al haar hele leven deed: de wind onder andermans vleugels zijn, faciliteren. Dat varieerde van haar kinderen thuis opwachten met een kopje thee en een biscuitje als wij uit school kwamen tot het op de achtergrond adviseren van mijn vader in al zijn werkzaken en later elke keer mee op pad als haar vriendin de schrijfster weer eens ergens ver een gedoe-achtig schoolbezoek had.
Ikzelf voel me ook wel een provider de laatste tijd. Door de giga drukte van de echtgenoot ben ik degene die steeds alle afspraken bedenkt en plant. En die in de schaarse tijd samen luistert naar al zijn werk-issues. Morgen sta ik langs de lijn om dochter en man aan te moedigen bij de City Swim in de grachten waar ze geld ophalen tegen ALS – maar daarvoor ga ik nog in alle vroegte naar Schiphol om de andere dochter uit te zwaaien die interessant veldonderzoek gaat doen in de bush van Colombia. Helemaal in haar uppie, met een gids. Vind je dat niet eng, vragen vriendinnen. Maar nee, ik ben vooral trots op dat ze doet waar haar passie ligt. Trots is sowieso natuurlijk de motor van de provider, bedenk ik nu.
Niemand kon zo goed provider zijn als mijn moeder. Maar ik doe mijn best. Hup alle mensen!
(Wereldse foto van de dochter die nu dus de jungle in duikt)
