Moeder met maanwanen

En, hebben jullie die o zo bijzondere verduisterde bloedmaan gezien?

Daar banjerden we ineens langs de Amstel: ik, de echtgenoot, de oudste dochter en drie aanplakkinderen. ‘Kijk daar! Daar zitten ook al allemaal mensen op bankjes te wachten.’
Reuze zoet natuurlijk, hoe mensen in een stad toch de rust vinden om er een echt uitje van te maken, van die maansverduistering, sommigen zelfs met een pizzaatje erbij.

Achter manen aan jagen

Bij mij is het een wonderlijk soort combinatie van een astrologe als moeder en een nooit helemaal gestopte flirt met het heksendom. Die maan was dus in Vissen, dat gaat over emoties – maar verduisterd, dus nog diepere emoties. Kortom, een enorm krachtenveld.
De kinderen waren eigenlijk bij ons om inside tips voor de huwelijksreis te geven. Maar nu had ik dat onderbroken en iedereen mee naar buiten gesleept. Waar de maan in geen velden of wegen te bekennen was. We liepen wat links, we liepen wat rechts, ik belde iemand met een dakterras, we gingen toch maar op de bankjes zitten. Sowieso waren we moe van een druk weekend, we moesten allemaal de volgende dag vroeg op.
Toen kreeg de oudste dochter er ineens genoeg van. ‘Mam, ik heb vaak genoeg met jou achter manen en al dan niet vallende sterren aan gejaagd. Nu wil ik gewoon thuis ons gesprek afmaken.’
Ze had natuurlijk gelijk, het schatje. Best vermoeiend, zo’n moeder met maanwanen. J struinde nog wat heen en weer door zijstraatjes, die had er nog wel zin in. Maar ik dirigeerde de rest naar huis.
Een halfuurtje later stuurde mijn zus spectaculaire foto’s. Dat had ik met het Noorderlicht ook wel eens meegemaakt: dat het, na urenlang wachten op een ijzige plek, kwam toen ikzelf het kijken al had opgegeven. Dan maar niet.

Desondanks droomde ik onrustige maandromen.