Ik had een fotoshoot. Dat klinkt glamoureus en dat was het ook wel. Behalve dat ik kans had gezien mascara letterlijk IN mijn oog te smeren. Dat kan dus kennelijk, het leek net of ik een moedervlek in mijn oog had.
En dan was er dus het zingen.
Raindrops keep falling
‘Jij bent altijd aan het zingen,’ zei de fotografe, we hebben vaker samengewerkt. Ik voelde me betrapt, vooral omdat ik het, net als die mascara, zelf niet eens doorhad. Maar ja, dat doe ik dus. Ik vind zo’n shoot ongemakkelijk, dus dan ga ik zachtjes zingen, dat helpt me om rustig te worden. Maar ook op de fiets en als ik loop zing ik. Alles kan een trigger zijn, als het regent murmel ik ‘Raindrops keep falling on my head’, als de zon ineens door de wolken komt zingt het ‘Sun sun sun here it comes’. Soms zijn het woordeloze melodietjes, klassiek of pop, kinderliedjes of jingles, totaal eclectisch. En onbewust dus. ’Thank you for always singing on the stairs,’ zei een buurmeisje eens, ik had geen idee dat ik dat deed.
Wat ik wel weet: mijn echtgenoot (en mijn ex trouwens ook) heeft altijd muziek aan en alleen al daarom wil ik soms alleen zijn: dan hoor ik mijn hoofd beter zingen.
De laatste dagen zing ik alleen nog maar een paar specifieke maten van een pianoconcert van Keith Jarret. Ik weet nog dat ik een LP van hem had en daar zat een stukje in dat ik zo mooi vond dat ik het opnieuw en opnieuw opzette en elke keer wilde ik huilen. Nu nam J mij mee naar een geweldige film over de totstandkoming van precies dat concert.
Toen is het begonnen. Al dagen neurie ik niks anders meer. Op de trap. Op de fiets. Bij de afwas. In de supermarkt. Ik denk ook als ik slaap.
