In de wolken en de lucht

Afgelopen zondag werd mijn moeder negentig jaar oud. En was ze ook al vijf jaar dood.

Moeders moeten niet dood gaan maar als dat gebeurt als je zelf al lang en breed moeder bent en zijzelf bovendien echt wel klaar is met dit leven, is het goed te doen. De rouw.

Engelachtig

Natuurlijk, als ik terugkijk was die eerste zomer na haar dood er eentje van best grote ontreddering. Maar waar mijn zus nu nog af en toe kan zeggen: ‘Ik wou dat onze moeder hierbij kon zijn’ of zoiets, had ik mezelf er al snel van overtuigd: ze is er toch wel. In mij, in mijn zus, in onze kinderen, in de wolken en de lucht.
Er zijn periodes dat ik dagelijks hele gesprekken met mijn moeders engelachtige aanwezigheid voer, maar al een tijdje voelt ze nu wat verder weg, wat abstracter. En dat is ook prima, dacht ik steeds.
Op 9 november gaan mijn zus en ik nu al een paar jaar picknicken bij de urn. Die staat op een toffe plek in een urnentuin, we zetten klapstoeltjes neer en vertellen haar over de kleinkinderen en onze eigen levens, dingen die ze graag had willen horen. Ondertussen eten we lekkere dingen en proosten op haar. Ik had er dit jaar echt zin in, het was ook zo prachtig herfstig.

Daarom overviel het me toch ineens, hard. Het missen.