Kantoorleven

De meeste mensen hebben echte banen, op echte plekken. Met koffiecorners, kopieerapparaten en borrels. Soms mis ik dat. Dan voel ik me zo’n vage rommelaar in mijn huisje, met mijn eeuwige geschrijf en de schrijfcoaching, die wat overdreven ‘de schrijfwinkel’ heet in mijn mapjes.

Maar ik geloof ook werkelijk dat ik het niet meer kan. Kantoorleven.

Verbergen

Van de week had ik een webinar met nogal wat collega’s en docenten. Heel onhandig voor mij was dat gepland op dinsdag einde middag, als ik altijd kook voor alle kinderen. ‘Ik zet mijn geluid en camera uit,’ had ik van tevoren gezegd. Toen de vergadering begon drukte ik op ‘verbergen’. Terwijl ik de tafel dekte en prachtig gekleurde snijbiet sneed, luisterde ik naar de lezingen, ze waren verrassend interessant. Na anderhalf uur was het klaar. ‘Dank jullie wel allemaal,’ zei de voorzitter, ‘en Anna, eet smakelijk, het ziet er prachtig uit.’ Kennelijk had ik alleen mezelf voor mezelf verborgen en had iedereen gezellig mee zitten kijken in mijn keuken.
Van die dingen.
Ik had dus ook een nieuwe printer gekocht, omdat ik vond dat ik mijn eigen schrijfwinkelkantoor serieus moest nemen. Die hele dag was ik al bezig geweest dat zogenaamd heel gebruiksvriendelijke apparaat te installeren. Een app downloaden, onduidelijke dingen aansluiten, steeds moest ik even huilen van frustratie, en ging dan weer dapper verder. Uiteindelijk vroeg ik mijn dochter om het af te maken, we waren toen uren verder.
Vandaag ging de nieuwe printer alweer stuk, hij wilde geen papier meer aanpakken. Ik chatte zeker anderhalf uur met iemand van de helpdesk in India of zoiets, die mij in het Engels steeds raardere opdrachten gaf. Toen hij begon met ‘het apparaat uit elkaar halen met een schroevendraaier’ gaf ik het op. Lang verhaal kort: uiteindelijk moest ik met kapotte printer en al in de metro naar Coolblue op de Zuidas. Het was daar op dat moment enorm druk, qua vrijmibo, en ik moest de hele reis staan met die enorme doos in mijn armen en hopen dat we niet om zouden vallen met zijn tweetjes.

Toen had ik het wel weer helemaal gehad met dat kantoorleven.