Als kind fietste ik eens door het bos naar huis. Op de weg voor me lag, precies in het midden, een sinaasappel. Feloranje straalde hij me tegemoet. Ik moet niet over die sinaasappel rijden, dacht ik steeds, niet over die sinaasappel rijden… En toen ik eindelijk bij de sinaasappel aankwam, pats! Vol erop.
Mijn vader de psycholoog vond het mega interessant en begon een theorie over omgekeerde manifestatie. Als je maar de hele tijd krampachtig iets niet wilt, dat het dan soms juist gebeurt.
Neurotisch
De sinaasappel was eergisteren in een peer veranderd. Een hele vrachtwagen met peren zelfs. Ik moest naar Eindhoven om scholen te bezoeken en ik ben altijd op het neurotische af zenuwachtig of ik wel op tijd kom en of alle treinen wel meewerken (ik ga vaak idioot vroeg van huis). De avond ervoor had ik al ontdekt dat ik niet over Den Bosch kon reizen met de trein omdat er dus die gekantelde vrachtwagen met peren op het spoor was beland. Mijn vriendin Astrid die wist dat ik naar Eindhoven moest had het ook nog geappt. Nee, zei ik, ik ga met een omweg via Rotterdam. Dat had de app gezegd en ik heb, als verdwaler van nature, diep ontzag voor apps die ervoor gestudeerd hebben om je de weg te wijzen.
De dag zelf was ik dus al vroeg op het station – en toen reed de Intercity Direct naar Rotterdam niet, of in ieder geval niet die ik had willen nemen. Ik keek op de routeplanner en zag: ik kan ook via Utrecht.
Goed, ik ben dus zo iemand die als de TomTom zegt: rechtdoor, en er is water, dat ik dan geneigd ben om door het water te rijden. Dus ik naar Utrecht en, tada, daar aangekomen, reden de treinen naar Eindhoven niet. ‘U moet ook niet naar 9292 kijken, mevrouw.’
Dus zat ik even later in de vervangendvervoerbus in volle vaart recht op die peren af te rijden. Omdat ik altijd zo idioot vroeg vertrek kwam ik, met behulp van een taxi, net op tijd aan in Eindhoven.
Dat dan weer wel.
