‘Ik had totaal geen tijd voor de doden,’ zei ik tegen de lichtelijk onthutste dochter.
Ze had me net verteld dat ze in haar droom gezellig met oma had gepraat, ook haar lievelingskat was even uit de poezenhemel afgedaald. ‘Komt dat door Allerzielen?’
Wansmaak
Natuurlijk komt dat door Allerzielen, mijn lieve heksendochter. Sinds ik het Heksenhotel schreef ben ik een klein beetje een expert. Op de 31ste okotober is de grens met de ‘andere wereld’ fluïde, een sluier die wordt opgeheven.
Maar ik word nu al een paar jaar door die rare echtgenoot van mij op die dag een ander universum ingezogen. Ook iets met grenzen, met enge films. Met bloed en huiver, met spookachtige zombies en zombieachtige spoken. Ik ben getrouwd met een man die als bijnaam Mr Horror heeft en die dingen organiseert met namen als Weekend of Terror, Nacht van de Wansmaak en Halloween Horror Show. Verder is hij natuurlijk eigenlijk een liefie. En ook nog eens programmeur van een gloednieuwe bioscoop op de Zuidas dus daar zaten wij de hele nacht horrorfilms te kijken en zwarte enge snacks te eten.
Toen ik thuiskwam waren mijn poezen totaal van slag. Twee dagen eerder was ik rond datzelfde tijdstip opgestaan om bij de verkiezingen te werken, nu ging ik juist naar bed. Hele bioritme omgedraaid in vierentwintig uur. En ondertussen ging het schrijven en lesgeven ook gewoon in volle vaart door en bestond mijn stad ook nog 750 jaar.
Dus sorry lieve doden, dat ik dit jaar geen eten voor jullie heb klaargezet, niet om het hoekje van de sluier heb gegluurd. Het leven zelf maakte even teveel golven.
