Ik kreeg een boek dat ‘Nieuw stukje’ heette.
Want ik was ‘De vrouw van verhalen, maar ook een moeder en een bruid. Een anker, een maker, met een hart dat nooit sluit.’
Erin geramd
Ach Sinterklaas, mijn lievelingsfeest ter wereld. Noem me een ander feest waarin we gedichten voor elkaar schrijven en grappige cadeautjes maken. Ik zou het niet weten.
Over anker gesproken. Waar ter wereld we ook waren, ik heb 5 december altijd hartstochtelijk gevierd met het gezin, zeg maar gerust: erin geramd. In de woestijn, in de jungle, terwijl we in een Landrover woonden. Maar ook in Spanje waar we dan even op onze berg een soort geheim genootschap hadden dat niemand anders snapte.
En toen gingen we scheiden. Dwars door alle chaos van die beginjaren heen hielden we toch dit feest in stand, al voelde het soms krampachtig en zeiden mijn vriendinnen: ‘Zou je dat nu wel doen?’
Ik deed het. En gaandeweg mochten ook de nieuwe partners erbij, een beetje ongemakkelijk maar manmoedig gingen zij aan de slag met onze hoge standaards qua surprises en gedichten. Inmiddels heeft de oudste dochter het overgenomen, in het huis van haar en haar vriend. Daar hadden we deze keer ondermeer een rad van fortuin, een meldkamer-spel, een dark night of the soul en pagina’s vol gedichten. En ik kreeg dus dat boek, met een heus citaat van Volkskrant-journalist Arjan Peters erop, ‘Je kunt de hartslag van het leven voelen.’ Wie had dat ooit gedacht.
Maar bijna nog bijzonderder dan een blurb van Arjan Peters over mij, was, vond ik, degene die ‘Nieuw stukje’ zo liefdevol voor me had gemaakt. Dat was namelijk de vrouw van mijn ex.
