De uitgever stuurde me een blij pakje en, ongeveer tegelijkertijd, een onblij mailtje.
Ik had het er nog met een collega over gisteren, tijdens een wandeling: hoe hard en grillig de markt is.
Schijnwerper
Een andere collega zei een keer iets dat ik nooit ben vergeten. ‘Er zijn grote spotlights in kinderboekenland die op een paar mensen gericht staan. Als dat op jouw boek is, moet je er heel erg van genieten. Ze zijn ook zo weer voorbij, op naar de volgende.’
Meestal gaan die schijnwerpers rakelings over mij heen. In de bijna vijfentwintig jaar dat ik nu schrijver ben heb ik bijvoorbeeld nooit een grote prijs gewonnen, om maar eens wat te noemen. Aan de andere kant: ik heb altijd uitgevers gehad, schrijfbeurzen, bijna nooit een slechte recensie.
Maar goed, die spotlights. Dat mailtje ging over dat er weer eens een boek naar de ramsj ging: een ouwetje, maar toch. Altijd weer een harde clash met de vergankelijkheid, iets dat nooit went.
En waarom blijft het ene boek wel en het andere niet? Die schijnwerper is behoorlijk willekeurig, je kunt ook gewoon pech hebben. Dat heeft mijn boek Jona gelukkig niet. Want dat was dat pakje: de derde druk. Feestelijk en fijn.
‘We hebben nou eenmaal een voor onszelf onontkoombaar beroep,’ zei ik tegen de collega. ‘En de beste reactie op het gevoel van vergankelijkheid is gewoon doorgaan met schrijven.’
Inmiddels stonden we bij een standbeeld dat ‘De stoïcijnse held’ heette.
