Ik droomde dat ik een blog schreef met de titel ‘Gradaties van leven’. Dat was – in mijn droom dus – bijzonder mooi en betekenisvol door mij bedacht.
Alsof ik niet iets anders heb om over te dromen dan blogjes schrijven, best wel een beetje sneu.
Het leven vorm geven
Wat zou ik bedoelen met ‘gradaties van leven’? Klinkt een beetje naar ziekte en dood. In de loop van de dag gingen mijn gedachten meer een andere kant op. Naar een talent van mezelf waar ik enorm blij mee ben, namelijk: hoe goed ik mijn leven vorm kan geven. Net als mijn verhalen eigenlijk.
Ik doe namelijk niks bijzonders. Schrijven, soms naar scholen, soms lessen geven over schrijven. Maar ik zou bij wijze van spreken op sommige momenten de halve week in pyjama rond kunnen blijven lopen. Er is niemand die in de gaten houd of ik wel op tijd uit bed kom in de ochtend, of ik genoeg eten in huis heb.
Ooit had ik een lieve oude huisbaas, hier in de Pijp, die – inderdaad vaak in pyjama- een klein leven leidde zonder sociale interactie en zonder veel beweging. Maar dit deed hij wel: minutieus alle standen van alle tenniscompetities per wereld noteren, hele schema’s daarvan maken en dat bijhouden in mappen en boeken, met Teletekst als zijn belangrijkste bron. Eén keer per jaar ging hij op reis: naar Wimbledon. Zo gaf hij zijn leven vorm en was, op een bepaalde manier, gelukkig.
Wat ik doe is: altijd de wekker zetten en dan ook opstaan, rain or shine, dingen belangrijk maken, harde deadlines stellen, goed voor mezelf koken, mezelf naar de sportschool schoppen en veel afspraken maken met mensen. Als ik dan af en toe eens beland in de ochtendspits, zoals laatst, op weg naar de uitgever in Rotterdam, zit ik echt te genieten van het gevoel deel uit te maken van een meute. Lekker gewichtig doen met een beker koffie op een overvol station.
Zou ik het nog kunnen: een echte baan op een kantoor, een studie, een gezin runnen? Ik denk het wel. Dan zou ik dat ook wel weer vorm geven.
