Er is een nieuwe bioscoop in Amsterdam. Op een interessante plek: de Zuidas.
Daar staan twee woontorens naast elkaar. In de ene zitten sociale huurwoningen, in de andere bedrijven die zo ongeveer Het Kwaad zelf zijn. En daartussenin: The Pulse.
Spectaculair
Toen ik, alweer negen jaar geleden, de man tegen het lijf liep die inmiddels mijn echtgenoot is, leek die zo’n beetje in de nadagen van zijn filmcarrière te zijn beland. Hij deed nog wel van alles, maar vrij in de marge; ik vond zijn kennis van en liefde voor film fijn, verder boeide het me niet zo.
Maar er is veel veranderd. Eerst werd J directeur van een groot filmfestival en nu ook, daarnaast, programmadirecteur van deze nieuwe spectaculaire bioscoop, met zes zalen. Dat is veel werk (niet alleen voor hem).
Dit weekend was de langverwachte opening en daarvoor was de halve filmwereld uitgelopen. Er waren verrassingsfilms in alle zalen en, na de opening die in zaal 1 live en in alle andere zalen via een livestream te zien was, snelde J van van de ene naar de andere zaal om overal een persoonlijke inleiding te verzorgen. Dat kan hij heel goed: voor zo’n bioscoopzaal staan en maken dat je zin krijgt in de film. Ik snelde met hem mee en ik zag hem in zijn kracht, hoe dol de mensen op hem waren. En ik smolt.
Echt, als hij morgen stopt met al dat debiel harde werken en weer obscure dingen gaat doen met vage films en kleine zaaltjes, vind ik dat ook prima. Natuurlijk. Maar stiekem is het ook wel geil om hem zo in zijn element te zien, omringd door al die mensen. Op zulke avonden is J van iedereen.
Alleen toen die ene vrouw hem zo ongeveer in zijn nek begon te zoenen, werd ik alert. Niet dat dat hoeft bij J, maar toch. Hij is niet van iedereen, hij is van mij.
