Anna van Praag
Ik hou zo van binnenpretjes! De saaiste dagen, de braafste momenten krijgen er kleur door. Dat jij iets weet dat nog geheim is… of stiekem denkt aan… of dit doet maar eigenlijk dat vindt… Het is net zoiets als dromen over reizen: je mag even weg met je gedachten, even ergens anders zijn. En dat moet, in ieder geval voor mij. Dat vind ik lekker. Wat zou het leven zijn zonder binnenpretjes?
En vandaag had ik weer een goeie.
Voor iemand die eigenlijk niet van kinderen houdt, is ons huis dezer dagen een vrolijke hel. Er lopen hier overal meisjes in de leuke leeftijden van veertien, dertien, twaalf, elf en zeven. Wat doen die meisjes? Ze drinken thee, ze wassen hun lange haren, ze hangen op de bank met hun ipods en computers. Ze slapen uit, ze vallen met kleren aan in het zwembad waarna hun mascara op hun wangen zit. Ze lachen zich suf. Ze eten ontzettend veel.
En dan hebben we ook nog de jongens. Die zijn zes, vier, drie en nul. En wat doen die de hele dag?
(Raden voordat je verder leest).
‘Ik ben jaloers op jullie kinderen,’ zucht de oude gymleraar van Bloem. Hij is haar mentor en we zitten al een half uur te praten – voornamelijk over hem. ‘Want ze zijn zo stoer.’ Ik kijk hem verbaasd aan. Stoer, wij? Spanjaarden – die zijn pas stoer. Stierenvechten, dag in dag uit bikkelen op het land in de hete zon, voetbal. Daar zijn ze allemaal goed in. ‘Maar niet in het opvoeden van hun kinderen,’ zegt de gymleraar. ‘Neem mijn eigen zoon, die is nu twintig. Zijn moeder heeft altijd alles voor hem gedaan. Hij kan nog lang niet het huis uit, laat staan uit Montefrio.’ En, op mijn ongelovige blik: ‘Zo hadden we dus laatst die kwestie met dat ei…’
Lees verder
‘Ook dit jaar is gebleken dat er titels zijn waarvan het aantal gekochte exemplaren te laag is in verhouding tot het aantal boeken dat nog beschikbaar is. Tot onze spijt zullen we van deze titels afscheid moeten nemen.’
Moest ik vorig jaar nog huilen om een brief met precies dezelfde woorden, dit jaar denk ik eerst nog stoïcijns: hup, daar gaat mijn tweede boek naar de ramsj. Ik schrijf ze bijna net zo snel als ze verdwijnen. Wie denkt dat je iets van eeuwigheidswaarde nalaat als schrijver, kan maar beter een ander beroep kiezen. Of meteen Annie MG Schmidt worden natuurlijk.
Maar later word ik toch een beetje verdrietig.
Laat ontbijt op de patio. Ilco die net uit de douche komt. Warm stokbrood en koffie. Dunya – rare omahoed op- die rondsjouwt met de jonge poesjes (onder haar trui, in een tas, gewikkeld in een dekentje bovenop het dak). Zachtjes kibbelende zusjes. En dat het niet erg is dat het bij de kamperfoelie naar kattenpoep stinkt, dat de koffie per ongeluk decaf is, dat er binnen computers lonken en bedden die eigenlijk verschoond moeten. Want de zon is nog warm en om ons heen vallen de amandelen uit de boom. Even zit er kauwgum aan de tijd en alles is a brighter shade of pale.
Lees verder
Ik zag gisteren een raar tv-programma. Een blije rijke familie ging een zielige arme familie helpen ‘en niet alleen financieel’.
De hulp begon met vijfhonderd euro, waarop de arme familie de rijke familie uitnodigde voor een picknick in het park. De rijke familie verliet hun zeilschool in het hoge noorden en keek zijn ogen uit. ‘Kijk lieverd’ (tegen het zoontje) ‘Dat zijn nou flats. Daar wonen mensen.’
De rijke zoon en de arme zoon gingen samen spelen. Maar toen ging het mis. De arme jongen zei namelijk tegen de rijke jongen: ‘Je moet je moeder doden met een speer.’ Die opmerking was enerzijds totaal onverwacht, maar tegelijkertijd ook prima te duiden door iedere amateurpsycholoog. Helaas, de rijke familie (en ook de presentator) beschikte niet over dergelijk inzicht. Wat er wel gebeurde: de rijke jongen rende naar zijn moeder, die op haar beurt diep geschokt begon te huilen, de rijke familie verliet subiet de picknick en wilde nooit meer iets te maken hebben met de arme familie.
Waarom vertel ik dit?
Een hardnekkig misverstand over kinderboekenschrijvers is dat ze dol zijn op kinderen. Annie MG Schmidt ontkrachtte deze mythe als eerste, maar toch. Ik denk zelfs dat dit misverstand de reden is dat een verstokt vrijgezelle tv-presentator geen zin had in een gesprek met mij.
Hij had niet bang hoeven zijn. Los van mijn eigen kinderen, die natuurlijk prachtig en geweldig zijn, hou ik helemaal niet zo van kinderen. En zeker na de afgelopen week, waarin ik er honderden voorbij heb zien komen – hoe lief ze soms ook waren, ben ik even kindermoe.
Hierbij het artikel zoals ik dat schreef voor Vrij Nederland. Niet met het fijne stuk van de psycholoog erbij, maar wel met een paar van de quizvragen. Ik ben nog steeds gebrand op reacties (daar kom ik nog op terug).
Lees verder
Alweer een zeikerig stukje, sorry. Maar ik ben echt enorm gefrustreerd. En dat komt door twee mannen, die jullie allemaal kennen en die doorgaan als twee van de meest belanghebbenden en gerenommeerden van de Nederandse televisie.
Maar niet meer voor mij.
Koop, lees en huiver: Vrij Nederland ligt nu in de winkel, met daarin mijn artikel ‘ Pippi Langkous is dood’. Wordt vervolgd!
Lees verder