Vossenjacht

Jeugdthriller

‘Waarom hebben jullie Esra eigenlijk niet gevraagd voor de schoolkrant?’ vraag ik. Als er iemand goed opstellen kan schrijven is zij het wel.
Dinky Toy kijkt op.’Esra, dat is toch dat meisje…?’
‘Lang zwart haar. Blijft vaak binnen in de pauze, gaat altijd meteen na school naar huis.’
‘Ja precies,’ zegt Dinky Toy. Hij gaat weer verder met kranten sorteren. ‘Nou dan is dat toch duidelijk?’
‘Wat?’
‘Ze is niet blond.’

Lisa is dolblij dat ze op de middelbare school meteen bij de meest populaire groep hoort. Dat sommigen haar waarschuwen voor haar nieuwe vrienden wil ze niet horen. Dat Esra, het meisje dat naast haar zit in de klas, steeds banger wordt, wil ze niet zien. Totdat Lisa op het schoolkamp een vreselijke ontdekking doet.

De eerste reacties

Toen ik met het boek begon was het al gelijk leuk om te lezen. Alleen ik lees het niet als ik naar bed ga want het is echt eng! Wel leuk dat Lisa bij de schoolkrant mag komen want daar zit ik ook in. Dus ik snap haar passie voor schrijven. (Tessel)

Een spannend verhaal, dat doet denken aan ‘de verborgen geschiedenis’ van Donna Tart. Maar tegelijk anders: de kinderen zijn jonger, en ook het klassieke element ontbreekt. Het zou anders ook te moeilijk worden voor jongere lezers. Nu is het een duidelijk herkenbaar verhaal, heel eigentijds ook. (Leestafel)

Een angstaanjagende en bloedstollende jeugdthriller (kinderboekenblog)

Vossenjacht past goed in het oeuvre van Anna van Praag. In Het heksenhotel liet ze al zien waar machtsmisbruik toe kan leiden. En in haar vorige boek, Nooit meer lief, besluit Joni heel bewust om een rotkind te worden en allerlei negatieve dingen uit te halen. Lisa is het spiegelbeeld van Joni: ze wil positieve dingen doen, maar zonder dat ze zich daarvan bewust is doet ze dat juist niet. Juist dat gedachtenloos meelopen maakt Vossenjacht zo huiveringwekkend. (Richard Thiel, Jipjip)

Wel gek, omdat ik zo vaak had gehoord “zo gruwelijk met die hond” had ik bijna verwacht dat Esra verplicht hondendarmen moest eten of zo, of echt in stukken gescheurd zou worden, dan was dit einde toch wel een opluchting en fijn. Het ergste vind ik dat het droevig eindigt met dat Lisa geen gerechtigheid krijgt, maar ik had ook het gevoel “ja dan had je dat verhaal maar niet moeten schrijven”. Maar wel heel goed beschreven hoe zij beinvloed wordt. (Nanda)

Het is een jeugdboek, maar ik heb met volle teugen genoten. Een goed verhaal en super spannend. (Leefwijzer)

Ik heb vossenjacht na het ontbijt verslonden, en dat is precies wat ik er mooi aan vindt.Geen goed einde. En ook weer wel, want de echte slechte, het echte kwaad is gestraft en met Liza komt het uiteindelijk ook wel weer goed – wil ik denken. Moet een boek een goed einde hebben? Als ik de kinderen moet geloven die ik op de middelbare heb lesgegeven is het belangrijkste dát er een einde aan zit. Open eindes, daar hebben ze een hekel aan. Ze willen weten hoe het afloopt. Laat dit boek de wereld als rotwereld zien? Of zit er hier en daar nog een bedwelmdende seringenstruik in? Ik herinner me dat ik ooit zei ‘er mag wat meer wolf in’. Want contrast, daar leef ik van op. En nu mis ik de geur van seringen – het is ook nooit goed. (Nancy)