Anna van PraagHet was een koude nacht aan het eind van januari. Boven de grachten van Amsterdam hing een onwaarschijnlijk grote blauwe maan. Slechts een huis was schaars verlicht, kaarsje voor het raam. Daarbinnen lag een vrouw hard te zuchten, een man en twee oma’s aan haar zijde. (lees verder)
Lees verderIk denk soms dat iedereen zo poëtisch en avontuurlijk is als mijn vrienden.
(lees verder)
Jullie zijn allemaal verhalenvertellers, zegt de directeur. (lees verder)
Lees verderHet perfecte cadeau voor de vrouw die net alleen woont. Alet gaf me een rijkgevulde verbanddoos met op de deksel haar telefoonnummer geschreven en daarbij de woorden: ‘ik woon om de hoek en ik heb een auto.’
Gisteren maakte ik daar gebruik van. (lees verder)
Tot maandag, zegt ze op vrijdag. En ik denk o ja.
(lees verder)
Dit is de dag na Rufus. (lees verder)
Lees verderEr zaten dertien gerenommeerde kinderboekenschrijvers aan de dis, de oudste was achtentachtig. (lees verder)
Lees verder‘Mama,’ zegt mijn jongste dochter huilend. ‘Ik heb je wel 50 keer geroepen.’ (lees verder)
Lees verderIk schrijf een zin met het woord orgasme erin, dat heb ik nog nooit gedaan. Of nouja, niet met het doel dat te publiceren. (lees verder)
Lees verderAltijd een uur te vroeg naar het vliegveld, het treinstation. Mocht er iets misgaan, dan ben je toch nog op tijd. Dat heeft mijn vader erin geramd, zeg ik tegen Mr H, die net heeft geconstateerd dat we precies op tijd aan gaan komen voor onze trein terug naar Amsterdam. Ik doe alsof ik daar niet bloedzenuwachtig van word.
En dan gaat de metro stuk. (lees verder)