En toen… was ik helemaal alleen.
(lees verder)
Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven
Octopus
Als de dood aan je deur morrelt, houdt alles op.
(lees verder)
En de reus viel om
Hij was 94 jaar en al generaties lang worden de mannen in zijn familie 94 jaar. Hij had nog mooi een aantal mijlpalen meegepikt, van kinderen en kleinkinderen. Hij vond het wel goed zo.
(lees verder)
Tien dagen na de garantietermijn crasht mijn Mac. Hij typt d “e” niet meer. Pas nu weet ik hoe intens je die kunt missen. (lees verder)
Lees verder‘Maar nu moet ik even duizend rozenblaadjes opvegen,’ zeg ik tegen mijn vriendin.
(lees verder)
Snoesje, ik heb je kamer opgeruimd. Of eigenlijk is leeggemest misschien een beter woord, het is echt ongelooflijk hoe iemand op zo’n piepkleine ruimte zoveel troep kan maken.
(lees verder)
Het is een nieuw gevoel. (lees verder)
Lees verderOp tv
Ik verdrong het de hele tijd, maar ik moest dus live op tv. (lees verder).
Lees verderZelfverdediging
‘Ze gaan toch hopelijk niet naar Panama? Moeten ze niet iets van pepperspray mee? Heb je gehoord over die nieuwe gevaarlijke ziekte, die dodelijke mug?’ Maar de ergste is toch wel: ’Je gaat haar zeker heel erg missen?’
(lees verder)
Dag mijn lieve moesje, dahag. En nog een keer dag. En nog een allerlaatste keer, ja ik zwaai nog steeds.
Dag lieve dochters, snelle fietsers, nee niet erg dat jullie niet omkijken.
Dag blije slaapgasten, fijne vriendinnen, lieve gehaaste man in auto, stay safe…
(lees verder)