Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ik loop door het huis en zing droevige smartlappen. (lees verder)

Lees verder

Ooit was ik een heel feministisch meisje. Ik had een ‘vrouwenoverleg’ opgericht op mijn vijftiende en daar kwamen we met wat linkse vriendinnetjes bijeen om te praten over de derde feministische golf en onze rol daarin.
(lees verder)

Lees verder

‘Mam, ga nooit in een restaurant je uitgebreid excuseren voor je leesbril bij het bestuderen van de menukaart. Je hebt geen idee hoeveel mensen dat doen – en allemaal op dezelfde manier. Alsof het mij iets kan schelen dat ze ouder worden, ik ken ze toch niet anders.’
(lees verder)

Lees verder

We hadden nog een klusje te klaren: een twaalfjarige die argeloos opgegroeid is in Spanje vertellen over hoe het werkelijk zit met cadeautjes en schoenzetten en pieten op het dak.
We dachten dat ze het eigenlijk al wel wist, maar ze barstte in tranen uit.
(lees verder)

Lees verder

Ah, Amsterdam! Het ene moment liep ik nog over de rode loper die zwart was en deed alsof ik beeldschoon en beroemd was op het allerhipste feestje van die dag. Het volgende moment danste ik als een halve wicca om een vuurtje op een stadstrandje, aangegaapt door een paar nachtelijke wandelaars en de kapitein van het kleine pontje.
(lees verder)

Lees verder

I had a farm in Africa. Als Karen Blixen dat zegt klinkt het stoer en mysterieus. Maar misschien komt dat door de verleden tijd.
Wij hebben dus nog steeds een cortijo in Andalusië.
(lees verder)

Lees verder

Het is herfst, tuin vol eikels, schoolpleinen vol kastanjes. Er zit een specht in de boom voor het huis. heel overdreven spechterig een gat te rammen in de stam. In de andere boom zit een roodborstje en op het dak van de bar zit de huisreiger Harry. Allemaal vogels die ik best wel lang niet heb gezien. Net als die eikels enzovoort.
En daardoor weet ik dat ik thuis ben. (lees verder)

Lees verder

Kennen jullie Sammy nog, Sammy de herbergkat? Die zoveel vrienden maakte deze zomer en niet weg te denken was van het terras? Die mooie Spaanse zandkleurige knuffelkat die soms heel hard achter reigers aan rende en dan weer heel fotogeniek voor het raam van ons huisje naar buiten zat te staren…
Sammy dus. Sammy is ziek.
(lees verder)

Lees verder

‘Jij bent geloof ik de allereerste vrouw die niet ‘moeder’ heeft opgeschreven om zichzelf te definiëren.’ zegt de cursusleider. (lees verder)

Lees verder

Ik sta voor de spiegel op de wc naar mijn inwitte gezicht te staren als ik de volgende grote groep kinderen alweer hoor binnenstromen in de bibliotheek. ‘Waar is de schrijver, waar is die Anna van Praag?’Ik heb er net twee van die groepen op zitten. Lieve kinderen, vol fantasie. Toch denk ik even: mag ik alsjeblieft héél lang hier op de wc blijven…? (lees verder)

Lees verder