Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

We gingen dus open, het was net een droom. (lees verder)

Lees verder

Schrijvers zijn meestal saaie mensen. (lees verder)

Lees verder

‘En dan gaan we nu kijken naar een stukje samenwerking.’
Lost in translation ben ik, in een identiteitsloos hotel langs de snelweg, dat zichzelf valselijk verkoopt als “naast het bruisend stadshart van Amsterdam”. (Lees verder)

Lees verder

’Mama, daar is oma!’
Het valt niet te ontkennen. Daar komt ze aan geschuifeld over het pad langs het water. Wit wild haar, rollatortje, grote oorbellen. Helemaal vanaf de Nieuwmarkt, dwars door het station en met de pont. Wij zijn back in town en mijn moeder is in haar eentje het allergrootste ontvangstcomité. (lees verder)

Lees verder

Ik geloof dat we veertig boekendozen hadden. Daarmee kan je een kleine dorpsbibliotheek aankleden. ‘Die komen dan allemaal in jouw schrijfkamer,’ bedacht Ilco (lees verder).

Lees verder

De littekens op haar witte velletje vertellen een verhaal van slaan en zwepen. Van een zware kar trekken en een veel te hard Spaans bit (lees verder).

Lees verder

‘Dit is hét boek hè?’ Mijn zus kijkt veelbetekenend als ik haar het pdf-je laat zien van de cover van mijn nieuwe boek. Hoewel ik niet precies kan benoemen wat ze bedoelt, knik ik al net zo gewichtig. Dit is het boek. (lees verder)

Lees verder

’Deze man zit niet in het gemiddelde serieuze systeem van de mensen. Hij is voor sentimentici en fanatici, zoals jij, mensen die ergens anders wonen, from outer space.’
Dat zegt mijn vriendin Mylou en daarom durf ik het op te biechten: we gingen dit weekend samen incognito naar het concert van Neil Diamond. (lees verder)

Lees verder

Sommigen in ons gezin hadden er wat meer zin in dan anderen (lees verder).

Lees verder

Ik ben voor het eerst alleen in mijn nieuwe huis (lees verder)

Lees verder