Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

‘Grappig mam, ik ga ook de hele nacht uit. We kunnen wel even app-en.’ (lees verder)

Lees verder

Er zingt een zinnetje uit een lied van Jeroen Zijlstra in mijn hoofd: ‘… voor de liefde die je zomaar morst.’
(lees verder)

Lees verder

‘Ik denk, mam, dat ik jou als eerste zou bellen als ik een lijk zou moeten verbergen.’ (lees verder)

Lees verder

Zei mijn dierbare juf Mieke die mij ongelooflijk lekker mee uit eten nam: ‘Hoe gaat het toch met je nieuwe boek? Je bent er verdacht stil over.’ (lees verder)

Lees verder

Ik ben voor niet veel vrouwen bang maar wel voor mijn tandarts. (lees verder)

Lees verder

Ik schreef hier over angst en afscheid – en vertrok meteen daarop naar Parijs. (lees verder)

Lees verder

Als ik vanuit de hoogste kamer in de nok van het huis naar buiten kijk, zie ik de toppen van de huizen van de Brouwersgacht. En ik verbeeld me zelfs dat ik het dak zie van het huis dat ooit het onze was. (lees verder)

Lees verder

‘Is er een vrijwilliger in het publiek? U daar? Wilt u even naar voren komen?’ (lees verder)

Lees verder

Ik kreeg een gedicht van een jongen wiens naam ik niet kan uitspreken.
(lees verder)

Lees verder

‘Het wordt weer bijna lente, moesje.’
Maar ze zegt: ‘Het is mooi geweest.’ (lees verder)

Lees verder