Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ik heb een onzichtbaar boek geschreven, ik wist niet dat ik het kon. (lees verder)

Lees verder

Wat was iedereen altijd jaloers op me toen ik nog in Spanje woonde. Zoveel zon! (lees verder)

Lees verder

Diep jaloers kan ik er naar kijken. (lees verder)

Lees verder

Anderhalf jaar woon ik nu in de Haarlemmerstraat.
(lees verder)

Lees verder

‘Ik ben aan de lijn, ik eet geen brood,’ zeg ik tegen mijn uitgevers. Vervolgens eet ik alle slagroom van de taart die op tafel staat, dat gaat prima met de wijn die we erbij drinken. (lees verder)

Lees verder

Het is lente, nacht zonder maan in een kleine stad…
Wie weet welk geweldig toneelstuk zo begint, precies met deze zinnen? (lees verder)

Lees verder

Om drie uur ’s nachts gaat de telefoon. Loeiharde muziek schettert in mijn oor. ‘Blijf hangen, Anna, je gaat zo de uitzending in.’ (lees verder)

Lees verder

‘Grappig mam, ik ga ook de hele nacht uit. We kunnen wel even app-en.’ (lees verder)

Lees verder

Er zingt een zinnetje uit een lied van Jeroen Zijlstra in mijn hoofd: ‘… voor de liefde die je zomaar morst.’
(lees verder)

Lees verder

‘Ik denk, mam, dat ik jou als eerste zou bellen als ik een lijk zou moeten verbergen.’ (lees verder)

Lees verder