Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

‘Willeke Alberti komt naar de vertoning van Rooie Sien,’ zegt de filmprogrammeur een beetje getroubleerd. (lees verder)

Lees verder

Het meisje was goed gelukt. Ze was namelijk jong, mooi, lief, en zelfverzekerd (ze leek op mijn dochters). En ze vroeg: ‘Wanneer was u voor het laatst heel erg gelukkig?’ (lees verder)

Lees verder

Ik kreeg sokken van een boekhandel. Er stond op: Books let you travel without moving your feet.
(lees verder)

Lees verder

Het viel me op dat de meeste collega’s die op de valreep verstek lieten gaan bij de opening van het filmprogramma dat deden vanwege hun kinderen. Ziek, ouderavond, scheikundeproefwerk. (lees verder)

Lees verder

Een lief iemand had mij de ochtendsauna cadeau gedaan. (lees verder)

Lees verder

‘Vitamine D,’ zegt mijn vriendin Jowi. ‘Een toverdrug.’ (lees verder)

Lees verder

Meisjes waren we, hyperromantische meisjes. (lees verder)

Lees verder

Ze is niet elke dag meer bij me. Ze is wel bijna elke dag in mijn telefoon. (lees verder)

Lees verder

Hoe oud moet je worden om volledig te vertrouwen op je eigen kracht?
(lees verder)

Lees verder

Mijn moeder heeft er even niet zo’n zin meer in.
(lees verder)

Lees verder