Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Op de Heerenmarkt, om de hoek, is een zandbak. Als ik de flessen in de glasbak gooi, zie ik ze zitten: de nieuwe moeders, te herkennen aan de wezenloze moeheid in hun blik, blij met het bankje onder de bomen, maar hun ogen voortdurend flitsend naar dat propje kind in het natte zand, bij de glijbaan, op de steentjes. Vallen ze niet, huilen ze niet, zijn ze er nog wel? (lees verder)

Lees verder

‘Ik geef een yogales op 4 mei,’ zegt mijn zus. ‘Misschien stop ik daarna wel in het park om de doden te herdenken, ergens bij een boom. Grote kans dat er ook een of andere herdenking is daar.’ (lees verder)

Lees verder

Ik heb een engel gezien en ik ben er nog steeds een beetje blij van.
(lees verder)

Lees verder

Middenin de nacht klinkt ineens agressief geschreeuw op straat. ‘Nu!’ brult iemand. ‘Nu!’ Er is een keiharde knal en brekend glas. Een steen door de ruit van de juwelier, een bommetje in een auto? (lees verder)

Lees verder

Anderhalf jaar geleden begon ik aan een nieuw boek. Ik dacht dat het al bijna klaar was maar daar dachten mijn meelezers anders over. Dat kwam nogal als een klap. (lees verder)

Lees verder

Dat je moet huilen van een stom liedje in de supermarkt.
Zomaar middenin de Appie boven het fruit. (lees verder)

Lees verder

Wakker worden met een koerende duif, het kan gewoon in de Haarlemmerstraat. (lees verder)

Lees verder

Ik droomde dat ik in een theater stond te wachten in een lange rij voor het podium. Die rij bestond uit gescheiden vrouwen en een voor een stapten ze het podium op om hun eigen lied te zingen. (lees verder)

Lees verder

‘Een vrouw kan nooit genoeg kleine zwarte jurkjes hebben,’ zei ik. En ik rukte het uit het rek. (lees verder)

Lees verder

Dubbel Cinderella. Niet heel veel mensen -denk ik- mogen naar het boekenbal én naar het filmbal. (lees verder)

Lees verder