Anna van PraagDus jullie eten helemaal niet elke dag varkensoortjes? En Dunya loopt niet de hele tijd op haar laarsjes door het bloed van de slacht te banjeren?’
Ik geloof dat ik wat recht te zetten heb. Dat ik ons leven hier wat ruiger heb voorgesteld dan het eigenlijk is.
(lees verder)
Je zou, met al die rare dagen en vakanties, bijna vergeten dat Vossenjacht nog maar net uit is. Hier staat een gesprek met mij over de achtergronden ervan: http://www.ezzulia.nl/interviews/annavanpraag.html Over interviews gesproken: vandaag staat er een enorm groot stuk over Ilco in de Volkskrant. En dat gaat natuurlijk over MasterPeace en 5 mei. Vandaag op […]
Lees verderAls kind was ik dol op 4 mei. Rond die dag beeldde ik me hartstochtelijk in dat ik Anne Frank was. Ik leek toch al op haar, dus kon ik die rol maar beter heel goed spelen. Oorlogsfilms verslond ik. De eerste shots van de Waalsdorpervlakte zorgden voor diepe ontroering en in mijn gedachten zag ik het fusilleren, de concentratiekamptreinen en de razzia’s in stemmig zwart-wit voor me. Reed er een brommer door de minuut stilte heen, dan sneed dat door mijn ziel.
(lees verder)
‘Omdat wij nu eindelijk zullen leven volgens de stem van ons eigen, innerlijke geweten!‘ riep Erwin uit terwijl hij in de hoog oplaaiende vlammen staarde.
‘Maar of dat ons ook inderdaad lukken zal?’ merkte Paul ongelovig op.
‘Het moet! Anders wordt het nooit beter.’
Zij wachtten totdat alle vuren uitgebrand waren. Toen liepen zij verder, de donkere nacht in.
(lees verder)
Chaia’s leuke nieuwe meester doet een gedachte-experiment met de klas: de wereld vergaat, alleen 5 mensen krijgen de kans om te ontsnappen in een ruimteschip. Zij kunnen ergens anders een nieuwe wereld leefbaar gaan maken. Wat voor soort mensen heb je dan het hardst nodig? (lees verder)
Lees verderIk ben ontroerd door de voorstelling ‘Koppig‘ van de muzikant, de jongleur en het trapezemeisje. Met mijn boek Wraak van de stier heeft het niet zo heel erg veel meer te maken, of toch? Iets in de sfeer is wonderbaarlijk hetzelfde. En dan is er natuurlijk het lied.
(lees verder)
De volgende keer dat ik schrijf ben ik weer in Spanje. Ik krijg nu nog even een druk weekend met nog een ander radioprogramma (Capuccino, Radio 2, zaterdagochtend 11 uur!) en de premiere van de circusvoorstelling.
Maar eerst: hoe was het gisteren? Drie geluksmomenten.
(lees verder)
This is a normal procedure when flying in the hours of darkness’ zegt de piloot door de intercom.
In de nacht in de lucht, daar word je vanzelf poëtisch van. De piloot bedoelt het vast niet zo, maar ik zie onmiddellijk een symbolische betekenis in zijn woorden. Zeker als er middenin die zwarte nacht ineens naast het vliegtuig een enorme maan opduikt. Sinds Het heksenhotel weet ik alles over de maan. De volle maan van half april heet ‘de maan van het ontwaken’ en volgens de wicca’s staat hij voor ‘wedergeboorte’. Wat een heerlijk spiritueel moment om een nieuw boek te gaan lanceren! (lees verder)
‘…Toen zaten we te wachten en te wachten, maar de godsdienstleraar kwam niet. Eindelijk kwam er iemand zeggen dat hij een hartaanval had gekregen en de les niet doorging. Wij meteen juichen natuurlijk…’
Dit zegt mijn lieve, zachtaardige dochter en ze is zich van geen kwaad bewust. Herkenbaar? Welkom in de wondere wereld van het kinderbrein!
(lees verder)
Mijn vriendin Mylou wordt geinterviewd door het Haarlems Dagblad omdat ze, heel stoer, genomineerd is voor een belangrijke Haarlemse cultuurprijs. ‘Mijn vader hing altijd rond op de terrasjes van de Grote Markt’ vertelt ze bijvoorbeeld en dat weet ik, want toen waren we ook al vriendinnen. Haarlem was de stad waar alles voor het eerst gebeurde: vriendschappen, liefdes, liefdesverdriet en de slappe lach. We kochten er onze eerste schoenen met hakken (zij zwart, ik grijs), hadden er onze eerste vakantiebaantjes en ook onze eerste begrafenis. Hoe wonderbaarlijk en comfortabel als je daar, zoals Mylou, nog steeds elke dag rondloopt. (lees verder)
Lees verder