Categorie: Verhalen van de berg

‘Het enige dat ik mis zijn de pianoliedjes van opa Snor,’ zegt Bloem.
We hebben Sinterklaasboeken gelezen en het Sinterklaasjournaal gevolgd via de satelliet. ‘Ik krijg hier meer een sinterklaasgevoel dan in Nederland’ zei Liesbeth vorige week nog. Er zijn pepernoten en banketletters en een piet die naar Spanje terug is gereisd om helemaal op de campo een zak met cadeautjes voor de deur te zetten. ‘Santa Claus, maar dan met zwarte knechten en een paard’ leggen we uit aan de Engelse buurjongens. ‘Net zoveel cadeautjes als bij Los Reyes (de drie koningen) maar dan één in plaats van drie.’ vertellen we de Spaanse vriendinnen.
5 december is een stralende dag met een knalblauwe lucht. Om zeven uur brandt de haard en is Dunya al helemaal huilerig van de opwinding zoals dat hoort. Dan gaat de telefoon en uit de speaker schalt pianomuziek. In de verte horen wij opa Snor en zijn vrouw uit volle borst ‘Zie ginds komt de stoomboot’ zingen. 
Het feest kan beginnen!

Lees verder

Madrid suizelt van boeken, zelfs in de metro zie ik alleen maar lezende mensen. 
Liesbeth, vertaler Rosa en ik scheuren van oost naar west. Hoewel ze allebei heel fijne dingen zeggen, ben ik toch zelf heel veel aan het woord. De hele dag mezelf aanprijzen, elke keer die boeken op tafel – het is eigenlijk een mega-sollicitatie.

Lees verder

Een paar jaar geleden kwam ik terug van een reis door Botswana met een hardnekkig idee voor een nieuw boek. Het heksenhotel, zo moest het heten. Nog nooit was een boek belangrijker voor me – en nog nooit ging het moeizamer. Ik zat in die tijd bij een andere uitgeverij, maar via-via kwam Liesbeth op mijn pad, uitgever bij Leopold. Ik vroeg Liesbeth of ze mijn manuscript misschien een keer wilde lezen en een paar dagen later mocht ik al in haar boekenzolder aan de gracht op de thee komen. Dat was de eerste keer dat ik Liesbeth ontmoette. Beweeglijk, bedreven en bezeten van boeken. Ze legde mijn manuscript bij me terug. ‘Als je nou eens de helft schrapt,’ begon ze. Ze bladerde naar pagina vijftig. ‘En als je hier nu eens begint. O ja, en maak er een dagboek van.’
Verbijsterd stond ik twintig minuten later weer op de gracht. Dat was me bij mijn vorige uitgever nog nooit overkomen…

Lees verder

Onze berg is al uren opgeslokt door een wolk. Al mijn uitzicht is witte melk. Er kwetteren een stuk of honderd vogeltjes.
Ik denk dat er iets gaat gebeuren, ik houd mijn adem in. Dan zwijgen ook de vogeltjes en het is plotseling net zo stil als in de woestijn. Maar dan zonder horizon, zonder warmte en helemaal kleurloos. Op poezenvoeten sluip ik rond.
‘Het enige dat ik altijd zoek in de muziek is stilte,’ heeft Sting een keer gezegd. En Rutger Kopland was op zoek naar ‘een lege plek om te blijven’.
Stilte, leegte. Ik nodig iedereen die dat zoekt van harte uit in mijn wolk.
En mag ik er zelf dan weer uit?

Lees verder

 

– Met een tepelpiercing (bron CNN).
– Met een reclamevliegtuig op zondag (Nederlandse wet) .
– Als je een verkouden stewardess bent (KLM).
– Als je een stewardess bent en je vriend heeft een strafblad (De Pers) .
– Als je een bij bent en je wilt de straat over (wet in Kirkland, VS). 
– Als je een piloot bent en je slikt in je vrije tijd ecstacy (AIVD).
– Met een vlieger in oorlogstijd (Japanse wet).
– Over water – behalve als je voldoende eten en drinken bij je hebt (wet in het Amerikaanse Delaware).
– Boven werkende boeren en machines (reglement recreatieluchtvaart).
– Recht op een burger af (idem).

(Dit gebeurt er dus als je mijn nieuwe boek googlet).

Lees verder

Eind november 2007. We slapen aan het strand van Mozambique. Palmen, strand en onze Landrover. We duiken in de blauwblauwblauwe zee met dolfijnen, roggen en de grootste vis ter wereld: de walvishaai. Zo groot en zo dichtbij, dat ik hem eerst niet eens zie. Ilco wijst. En de walvishaai kijkt terug. ‘Ik heb God gezien,’ zeg ik als ik boven kom.
Eind november 2008. We nemen de boot van Rome naar Barcelona. We zijn een beetje moe van het huizen zoeken en weten nog niet dat ons droomhuis eigenlijk om de hoek ligt. We slapen nog steeds in de daktent en ik schrijf ’s ochtends in dikke dekens gewikkeld mijn verhalen bij de opkomende zon. De dag voor ons is een onbeschreven blad en Ilco kookt koffie voor me op het houtvuur.

Reisheimwee. Het gaat nooit over.

Lees verder

Dunya komt thuis met een contract van school. ‘Hier moet je op tekenen mam.’ Aan de ene kant staat waar de school zich toe verplicht (op haar passen, haar zoveel mogelijk leren en nog wat van die dingen), de andere kant bevat een lijst voor de ouders. Dat is niet niks. We moeten zorgen dat ze haar huiswerk doet (ja, kindjes van zes hebben hier huiswerk!) en haar spullen op orde heeft. Maar ook: dat ze goed gegeten heeft, dat zij schoon is en haar kleren ook, dat ze beleefd is en luistert naar de leraren. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met het onaangepaste gedrag van sommige kinderen op school. Ilco vindt het wel goed. ‘Dat zouden ze in Nederland ook moeten doen.’
Ik teken, maar toch voelt het als een wonderlijk pact. Ik betrap mezelf erop dat ik Dunya die volgende ochtend wat schrikachtig bekijk. O jee, weer een gat in die maillot en omdat ze geen staartjes in wil heeft ze nu pluizig trollenhaar. En haar pap niet op… Contractbreuk!

Lees verder

Als je in Nederland bent opgegroeid, betekent het tweede weekend van november: Sinterklaas! Het maakt niet uit of je zelf in Spanje woont, je kijkt via de satelliet naar de intocht en je speelt Sinterklaasspelletjes op de site van de Wereldomroep. En dankzij de kruiden die wij laatst in ons brievenbusje vonden, ruikt het hele huis naar speculaas.
Als je in Zuid Spanje bent opgegroeid betekent november: slachtmaand. En in het tweede weekend worden de worsten gedraaid, strengen lang en kuipen vol. Bloedworst, chorizo en nog een heleboel andere worsten, soms zo dik als mannenarmen. Overal ruikt het naar vlees: gebakken levers, uitgekookte karkassen, gestoomde varkenstong.
Alle Spaanse dochters helpen mee met ballen draaien uit wastobbes vol gehakt. Maar onze Chaia, anders altijd dol op het boerenleven, trekt zich huiverend terug met een stapel Sinterklaasboeken.

En Dunya, die opgegroeid is in de wijde wereld, wat doet zij?

Lees verder

Ze heeft een vader die zich bij voorkeur begraaft in een papierberg en een mysterieus verdwenen moeder. 
Ze woont in een groot huis bij de zee, met een rare tuinman en een lieve Surinaamse kokkin. 
Op school wordt ze een beetje gepest omdat ze anders is. Ze heeft namelijk een krom ruggetje.
‘Daar zitten mijn vleugels in,’ zegt Fay – en dan wordt ze natuurlijk nog meer gepest. 
Behalve door Roderick. Hij is de enige die Fay gelooft. En die op het internet gaat zoeken hoe dat moet: vliegen. 
Ogen dicht, met je tenen wiebelen en heel hard denken: ‘Vliegen, vliegen.’ 
En op een dag vliegt Fay echt weg…

Verboden te vliegen ligt eind deze week in de winkel.
ikkanvliegen.com is nu in de lucht. Een site met alles wat je altijd al over vliegen wilde weten – en een wedstrijd waarmee je naar mij in Spanje kunt vliegen!

Lees verder

‘Daar zat een kleine jongen aan de grote zee. Op een heuveltje zat hij; zijn muts stond scheef en hij keek verdrietig. En ’t was of de grijze, grauwe zee ook verdrietig keek. Waarom toch?
Och, over twee dagen kwam Sinterklaas in het land; maar in dat kleine eenzame huisje, waar de kleine jongen nu woonde, ginds tussen de duinen, zou de goede Sint nu zeker niet komen…’

(WG van de Hulst, Een Sinterklaasverhaal, 1945)

Sinterklaas komt uit Spanje maar hier komt hij niet. In zijn plaats komen er in januari drie koningen cadeautjes in de schoenen van de kinderen stoppen. Dat is iets heel anders, ik bedoel, je mist toch die man met de baard.
Dus heb ik er maar een boek over geschreven.

Lees verder