Anna van Praag

Het en moment zaten we nog op het dak in een whirlpool met wuivende palmbomen en overvliegende pagegaaien, het volgende moment kelderde de temperatuur dertig graden naar omlaag en stond ik achtduizend kilometer verderop te koken voor een huis vol kinderen. 

We sliepen dus in een toren boven een zee van oerwoud. 

‘Is het wat je wilde en hoopte?’ vraagt J. En ja, we hebben in het oerwoud gewoond en in de verhalen van Gabo. Met nog een lange, hete dag dwalen door alle inspiratiebronnen van Aracataca. 

‘Het is een beetje alsof je het geboortehuis van David Bowie gaat bezoeken,’ zegt J, ‘maar dan anders.’ 

Cocaplantages. Daar vlieg je eerst overheen.

Hier zijn we nu. Een seconde bereik. Het is ongelooflijk.  

‘Ik geef jullie oordopjes tegen het lawaai van de vogels in de ochtend,’ zegt de eigenaresse van de koffieplantage. ‘En dit is Adriana, zij gaat voor jullie koken.’ 

Goudkoorts heb ik. Hier in Colombia, land van goud, koffie en coca. 

Het meest verheug ik me op lange dagen in het oerwoud.

We zetten klapstoeltjes neer bij de urn.