Anna van Praag

Ik was een jaar of twtintig en ik zwalkte door Amsterdam. Ik woonde drie hoog achter in De Pijp en studeerde iets vaags. Ik zat niet bij een studentenvereniging want dat was ‘rechts’ en dus fout en ik liep door de Kalverstraat zonder geld terwijl ik eigenlijk een tentamen moest leren. Toen kwam die man op mij af.
(lees verder)

‘Die twee bedirpsen het park’ zegt de heks van Paul Biegel over de prinses en de tuinman die elkaar stiekem ontmoeten. Precies dat gebeurt met mijn boek en het feest.
(lees verder)

‘Hè jongens, kunnen die stripboeken weg?’ zeg ik en ik smijt alvast een armvol in een kast. Ik zeg nog net niet: ‘Waarom lezen jullie geen echt boek?’
‘Suske en Wiske is leuk’ roepen mijn dochters en ze halen ze net zo snel weer terug. ‘Weet je mam, dit gaat over…’
‘Ik weet waar het over gaat.’ Verrast kijken ze me aan. En ik denk: natuurlijk weet ik het, hoe kon ik dat nou vergeten? Liga’s en pannenkoeken, boerenkool en Suske en Wiske. Dat heeft mij groot gemaakt.
(lees verder)

‘Kom, we halen even een verse kreeft en die gooien we dan in een pan.’ Of, in een restaurant: ‘Hoe maken jullie hier de kreeft klaar? Toch niet teveel gedoe, gewoon gekookt met een beetje mayonaise en een schijfje citroen?’ Niemand kan zo heerlijk achteloos over kreeft praten als mijn lieve vriendin J. Ik moet aan haar denken vandaag.
(lees verder)

Glazige blik in de ogen, steeds nieuwe tasjes en spulletjes meesjouwend, een jachtige en tegelijk vermoeide tred bij het tussen de buien door laveren… ik voel me deze week erg verwant met de dames van de Libelle zomerweek.
(lees verder)

Ruim zestien jaar geleden voeren Ilco en ik in een bootje over de Amazone. Het was van dat spectaculaire weer: ondergaande zon, bliksem, pikzwarte wolken. In het oerwoud hield alles en iedereen zijn adem in. Toen kwam er een kano voorbij met daarin een Indianenfamilie: man, vrouw, kindje. En omdat ik vrij goed ben in verkeerde dingen te zeggen op magische momenten, riep ik ineens: ‘Shit, ik ben vanmorgen mijn pil vergeten!’
(lees verder)

Met je hakjes in zo’n kledderig grasveld wegzakken. De geur van teveel bier. Genadeloos daglicht en dat het net een beetje koud is. Wegwaaiende speeches van goedbedoelende burgemeesters. Mensen van het Rode Kruis die rondlopen voor het podium om flauwgevallen meisjes uit het gedrang te vissen. Dansen. En mijn man die van alle kanten wordt aangeklampt, gefotografeerd, naar voren geschoven. Dertig jaar bevrijdingsfestivals en er is niks veranderd.
(lees verder)

Ik weet niet meer hoe je een treinkaartje moet kopen. Ik kom sowieso nooit meer van dit enorme station af, want ik snap niet waar de uitgangen zijn. En mijn dochters zitten te huilen in een hoekje omdat ze al hun afspraken met vriendinnen mislopen…
Zwetend word ik wakker. Hoezo leuk een weekje naar Nederland?
(lees verder)

‘Huilt ze nou?’ ‘Ja ze huilt.’ ‘Echt? Mam, het is maar een film!’
Zullen mijn dochters hier iets aan overhouden? Een sentimenteel snikkende moeder bij een nog veel sentimenteler tv-programma – wat is dat nou voor voorbeeld?
(lees verder)

‘Wat?’ zeg ik in de groentewinkel waar een groep zigeunervrouwen keihard staat te praten en te lachen. ‘Wat?’ vraag ik ook aan mijn buurvrouw die me op straat iets naroept. ‘Wat? Wat?’ zeg ik tegen de mentor van de school die met allerlei gewichtige papieren voor me zit. ‘Wát is mijn kind?‘ Hij begint langzamer te praten maar niet harder. En dat terwijl het raast en knettert in mijn hoofd.
(lees verder)