Anna van Praag

Ik had een tijdje een vriendin die belangrijke boeken schreef. Op een dag ging ze trouwen en haar uitgever was getuige. ‘Dat is niet zo raar’ zei de uitgever in haar speech, ‘want als uitgever ben ik ook de vroedvrouw van al haar boeken.’
Niet veel later veranderde die vriendin van uitgever. Ze was enorm verbaasd dat haar oude uitgever woedend op haar was. Maar ik had zelf toen net een baby gekregen en dacht: je vroedvrouw sleept je langs de poorten van de hel, die ziet je op je allerzwakst en op je allersterkst en aan het eind ben je diep en hevig verliefd op haar geworden – die verlaat je toch ook niet zomaar voor een ander?
(lees verder)

Het is weer eens zover! Ik ben in mijn leven al zo ontzettend vaak beroofd, je zou er bijna stoicijns van worden. Ligt het aan mij, of is de wereld gewoon slecht en gevaarlijk?
(lees verder)

‘Mama, mag ik brood met reuzel?’
In die vraag zat al mijn liefde voor verhalen. Want ‘brood met reuzel’, dat had ik net gelezen bij Ot en Sien. Dat vonden die kinderen daar het lekkerste dat er bestond. En ik wilde net als zij smullen van dat rare reuzel dat je vooral met grote happen scheen te moeten eten.
Ik weet niet wat mijn moeder me gaf (spekrandjes? boter?), maar dat ze niet iets zei als ‘Reuzel? Wat een onzin!’ was al genoeg. Ik kon de wereld van Ot en Sien ter plekke tevoorschijn toveren. Er was dus een dubbele brug nodig naar mijn eigen fantasie: eerst het verhaal, dan de smaak.
(lees verder)

We pakken het zakje voorzichtig uit de grote doos. We geven het door. We openen het nog niet. We eten niet. We ruiken, dwars door het zakje heen. Ze zijn niet eens van de echte bakker, maar toch. Die geur! Dat verse, dat zoete. We leggen ze nog even opzij. Nog niet. Misschien morgen.
(lees verder)

Ons huis is oud, er is al van alles in gebeurd voordat wij kwamen. Er woonden boeren met geiten, een schijnbaar keurig Engels stel had er een bed&breakfast, en er heersten excentrieke dametjes, zoals de in Montefrio nog steeds legendarische Victoria. En dan heb je nog al die mensen die allang vergeten zijn. Of niet helemaal, want sommigen zijn er nog. Dat weet ik want ik zie ze bijna dagelijks. En mijn dochter ziet ze ook, ontdekte ik laatst.
(lees verder)

Auberginekoekjes, auberginesaus, auberginegratin, auberginemedaillons, auberginesalade… soms ben ik het zo zat! Wat nou seizoensgroente, wat nou leuk van het land, doe mij iets heerlijk verwerpelijks uit de kas.
(lees verder)

Ik hoor mezelf best vaak zeuren dat ik nergens thuis ben, ook niet in Spanje. Of over al het gedoe dat hoort bij moeder zijn. Maar vandaag was anders.
(lees verder)

Het zijn slome dagen, een beetje wazig en opruimerig. En toen vond ik ineens dat vinyl singletje tussen de platen. Het was een telefoonliedje, helemaal krakend en erg dramatisch, zoals dat hoort met telefoonliedjes.
(lees verder)

‘We hebben de druiven in huis, de nieuwe rode onderbroeken en zelfs de driekoningenkrans is besteld. Laat dat nieuwe jaar maar komen,’ zegt Bloem. Tevreden gooien we de oliebollen in de olijfolie.
(lees verder)

‘Hoe komt u aan uw ideeen?’ Deze vraag, in allerlei vormen, hoor ik het vaakst. Er gaat eigenlijk geen week voorbij zonder die vraag (meestal via de mail). Vandaag bij wijze van antwoord het verslag van een gebeurtenis die zomaar een boek zou kunnen worden.
(lees verder)