Anna van Praag

Ik weet nog dat ze geboren werd. Aan de Brouwersgracht, boven de coffeeshop.

Wat is je levensdrama? Ik geloof dat de dochter een ander woord gebruikte maar de essentie was: hoe vat je de tragedie van je leven in één zin samen.

‘Gaat het wel over?’ vraag ik aan mijn therapeut.

Ik had natuurlijk ook een kok kunnen gaan daten, zo’n leuke bourgondische. Of een Vlaamse schrijver die dan een ode aan je schrijft. Over allebei heb ik wel eens nagedacht.

De juf was net even weg uit de klas toen het brandalarm ging. Keihard. De kinderen keken me vragend aan. ‘Blijf maar zitten,’ gokte ik.

‘Can you give us hope?’

Het diner bestond uit acht vegetarische bitterballen.

Twee jaar lang gebeurt er helemaal niks. En dan ineens sta je de hele week in de spotlights.

Doorwrochte weekschema’s op de koelkast, eten dat alvast gekookt wordt voor later in de week, eet- en slaaproutines die in elkaar overlopen als een geoliede machine.

Het filmbal. In 2019 danste ik er nog de sterren van de hemel.