Anna van Praag

In Parijs was het wijd en licht, maar nu is alles weer herfst. 

Meisjes waren we, maar grote meisjes.

‘Dat is leuk,’ zei de specialist die naar mijn x-rayfoto’s zat te kijken. ‘Dat is heel erg leuk.’

Ik ben gewend dat ik degene ben die snel gaat, dat mensen mij amper kunnen bijhouden. Maar het afgelopen halfjaar scheurde iedereen mij voorbij.

Ik fietste bij het Amstel Station en van verre kwam mij een leuke man tegemoet, ook op de fiets, die riep: ‘Hé, Anna!’ Mijn hersens maakten kortsluiting en daarna gingen ze in de overdrive.

Drie dagen naar naar Film by the Sea Schiermoonikoog. Waar de zon schijnt in een ijskoude lucht, de maan vol is en de sterren ontelbaar en waar het zand stuift over het laagwaterstrand. 

Bomen met de eerste lentebloesem. Terrassen vol mensen. Stof op alle auto’s, helemaal uit de Sahara. Ongelooflijk toch: zomaar in één nacht helemaal van daar naar hier geblazen. En neergedaald op mijn fiets.

Mijn oudste dochter verhuist van een studentenflat naar een huis met jonge werkende vrouwen in Buitenveldert.

14 jaar geleden waren we op wereldreis met de Landrover. En daar, bij een vage grens met Turkije waren we ineens gestrand.

Vluchtelingen welkom. We zagen het op huizen, spandoeken, overal in Berlijn. Maar in de trein terug zagen we ze pas echt.