Anna van Praag

‘Het was donker en het regende, ik wist je adres niet meer. Toen zag ik een verlicht raam met allemaal boeken en wist ik dat jij er woonde.’

‘Wat fantastisch dat jullie verse soefganiot hebben,’ zeg ik en ik staar bijna ontroerd in de pan olie waar de speciale oliebollen liggen te dobberen. Het scheelt weinig of ik voeg er iets totaals onzinnigs aan toe als ‘Net als vroeger bij oma thuis.’

Het is donker in De Pijp en ik droom van de grachten en de huisjes van de Jordaan. .

Hieronder een mailwisseling tussen mij en Mireille na het uitkomen van Liefdeswerk, met toestemming van Mireille hierbij de wereld in geslingerd.

Zelden kwam een nieuw boek zo stilletjes bij me binnen.

Je hebt mannen die boeken lezen in treinen. Mannen die cocktails drinken. Mannen met staartjes. Mannen met sleeves. Mannen met brillen. Enzovoort.
En ik ken een man die met vogels praat.

Healing power. Ik ging met de dochter naar  een expositie in het altijd mooie Tropenmuseum.

Zit je daar te wennen aan je empty nest, worden weer huppekee al je afspraken gecanceld.

Allemaal jonge kinderen met zelfgemaakte lampionnetjes trokken door de straat. Ik herkende de blik in de ogen van de ouders: iets met trots en diepe vermoeidheid tegelijk.

Ik was gedurende de hele verjaardag van mijn moeder Maria vrij vrolijk. Tot ik het berichtje van mijn broer beluisterde.