Anna van Praag

Deze man. Die is in Vlissingen dus iets geweldigs aan het doen.

We tekenden, zongen liedjes, maakten onze eigen imaginaire wereld. Mijn beste vriendinnetje en ik.

Er zingen nieuwe verhalen in mijn hoofd.

Vijf jaar geleden gebeurde er iets heel fijns in een onfijne tijd. En het gebeurde in Maastricht. Ik schreef er ook een blog over ‘Wat er in Maastricht gebeurde.’

Toen ik het vorige blog schreef, drie dagen geleden, wist ik nog niet dat ik het volgende stukje zou posten vanuit een ander land.

Hee lieve mama

Vakantie voorbij. Ergste werkdrukte voorbij. De stilte valt hard.

Ik hou je vast. Jij laat me los. Ik sluit mijn ogen, nog even.

‘Toen we weggingen van ons fijne huisje op Texel heb ik de hele weg gehuild.’ Dat schreef ik als klein meisje in mijn dagboek.

De  koude Noordzee. Het net niet lekkere strand waar het onverklaarbraar ruikt naar paardenpoep.. De heide. Enorm veel gefiets in tegenwind. En gelukkig een huisje en geen tent.