Anna van Praag

Het meest mis ik haar handen.

Net zoals iedereen kijk ik dit jaar onwijs veel films. En waar J me de classics laat zien op cultgebied, verras ik hem met mijn lievelingen.

‘Wat is hier gebeurd?’ J stuurde me een dramatische foto.

De wereld zou vergaan, er viel geen tijd te verliezen.

Ik was een boek aan het redigeren, het ging fantastisch. En toen drukte ik op de verkeerde knop.

Het regende, de bomen kaal, en er was een lockdown, dat was grauw op grauw in de saaie straat. Hier ging ik dus écht niet wonen.

Dat wij met z’n allen veel te veel credits pakken voor onze successen. Ik las laatst hoe groot de geluksfactor eigenlijk is. Ook: geluk over waar je geboren bent, wat je meekrijgt, wat je gegund wordt.

‘Het is hier net de Hongerspelen,’ zegt de dochter somber, ‘elke avond tussen zeven en half acht komen de testuitslagen binnen. Dan verdwijnen er zwijgend weer een paar naar hun kamer.’

En toen was er ineens die zeikrecensie.

Toen ik zestien was richtte ik een vrouwenoverleg op. We bespraken feministische teksten en kwesties in een of ander links tehuis dat altijd naar groentesoep rook.