Schoolstrijd

‘Het is de laatste schooldag van het trimester, en dan eten we met de hele school feestelijk samen…’
Wat zouden we in Nederland zeggen? Pannenkoeken? Poffertjes? IJs?
Maar nee, de middelbare school van Montefrio stort zich vol passie op…
(nee, lees niet verder, eerst raden!)

Bunker

Je zal maar dertien zijn en door je ouders van de ene dag op de andere op een plattelandsschool worden gezet in een land waar je de taal niet spreekt. De codes niet kent. En natuurlijk de kinderen niet (die allemaal hier in het dorp zijn opgegroeid en hun ouders ook). Een school zonder fijne kleuren op de muren, eerder een bunker. Zonder moderne, mooie schoolboeken maar met keihard definities in je kop rammen. Een middenschool ook nog waar het niveau voor de helft van de klas veel te moeilijk is. Waar de kinderen dan ook als de leraar even weg is met stoelen door de klas gooien en de deurkruk door het raam smijten. Waar zelfs muziek en gym zware theorievakken zijn. Waar lezen straf is en de ‘boeken voor je lijst’ onvoorstelbaar saai. Waar je zo ongeveer nooit op schoolreis gaat. Waar totaal incompetente leerkrachten, piepjong en vers uit Granada, in hun wanhoop de hele klas maar een onvoldoende geven als de helft nooit zijn huiswerk doet. Waar de leraar desondanks altijd gelijk heeft en ouders dat blind volgen. Waar de helft van de klas er niet is tijdens de olijvenoogst en de andere helft zigeuner is met schimmige bijlesprogramma’s die niemand volgt. Waar dus geen enkel groepsgevoel kan ontstaan.
Dit was zo niet wat ik voor mijn meisje in gedachten had! Ilco en ik zagen het vanaf de zijlijn lichtelijk bezorgd aan en nog maar een paar maanden geleden spraken wij stiekem nog over zaken als ‘priveschool’ en ‘ misschien toch maar elke dag op en neer naar Granada’.
Maar gisteren zei Boem opeens stralend: ‘Mam, ik heb het toch zo gezellig op school!‘

Microkosmos

En Bloem heeft gelijk. Zeg zegt: ‘Vorig jaar viel ik nog een beetje weg, maar dat is nu helemaal niet meer zo.’
Niet alleen heeft ze een prachtig tussenrapport (los van die ene 4 van die ene wanhopige juf), maar, nog veel belangrijker, ze heeft vriendinnen gemaakt, ‘amigas para siempre’ zoals de bff hier heet, ze doet mee in het schooltoneelstuk en vandaag hebben ze dus een soort schooletentje.
Goed, er zullen veel kinderen niet op komen dagen, maar de kinderen die er zijn (‘van mijn klas in ieder geval twaalf’) zijn al dagen in de weer met de voorbereiding.
Is dat nou niet sterk en dapper van Bloem?
Meer in algemene zin heeft het iets geruststellends. Dat je in die rare microkosmos ziet dat mensen in essentie toch geneigd zijn tot het goede. En dat manifesteert zich vandaag in wat ze hier nou eenmaal het allerlekkerste vinden: paella voor de hele school!